مدرسه علمیه الزهرا(س) واوان

سکانس اول:
صبح بی‌تو رنگ بعد از ظهر یک آدینه دارد
بی‌‌تو حتی مهربانی حالتی از کینه دارد
بی‌تو می‌گویند تعطیل است کار عشقبازی
عشق اما کی خبر از شنبه و آدینه دارد

سكانس دوم……………………….جواز و عدم جواز ذكر نام خاص امام زمان(عج)
در متون روايى به بعضى از روايات برمى خوريم كه در آنها ائمه اطهار، عليه السلام، فرموده اند: از ذكر نام مخصوص امام عصر خوددارى كنيد. تعابير به كار رفته در اين گونه از روايات با همديگر بسيار متفاوت است. به عنوان مثال امام صادق، عليه السلام، در يك مورد مى فرمايند: نام مبارك صاحب الامر (امام زمان ، عليه السلام) را هيچ كس جز كافر به زبان جارى نمى سازد. همينطور در توقيعى كه از طرف وجود مبارك امام عصر، عليه السلام، براى عالم بزرگوار مرحوم صدوق صادر شده است اين چنين آمده است: هر كسى كه در جمع مردم نام مرا ذكر نمايد لعنت خدا بر او باد…

با توجه به اين گونه روايات تعدادى از علماى بزرگ اعم از محدثان و غير محدثان ذكر نام مخصوص آن حضرت را ممنوع و حرام مى دانند و مراد از نام مخصوص هم نام مبارك حضرت پيامبر اكرم، صلّى اللَّه عليه وآله، (م ح م د) است اما اين عده هم همانند همه علماى ديگر تلفظ به القاب آن حضرت نظير مهدى، قائم، حجت و منتظر و… را جايز و بى ايراد مى دانند.

ممكن است كسى اين سؤال را مطرح كند كه آيا اين حكم مربوط به تمام زمان و مكان و شرايط است يا مخصوص زمان و مكان خاصى است؟ لازمه پاسخ به اين پرسش آن است كه تمام روايات موجود در اين زمينه را مورد بررسى قرار دهيم آنگاه از طريق يك جمع بندى حساب شده نتيجه بررسى را به عنوان پاسخ سؤال مذكور ارايه نماييم.

بر اين اساس از مختصر بررسى انجام شده چنين به دست مى آيد كه در مجموعه حدود چهار قسم روايت درباره حكم ذكر نام مخصوص امام زمان، عليه السلام، وارد شده است. همانطور كه گفته شد در دسته اى از آنها بطور كلى ذكر نام آنحضرت ممنوع و حرام دانسته شده است در دسته اى ديگر علت عدم جواز ذكر نام امام زمان، عليه السلام، ترس و خوف از رسيدن ضرر جانى به آن حضرت ذكر شده است.

در بخش ديگر از روايات خود ائمه اطهار، عليهم السلام، و اصحاب بزرگوارشان در لابلاى سخنان خود نام مخصوص آن حضرت را بصراحت بر زبان جارى ساخته اند.
بالاخره در قسمت ديگرى از روايات گفته شده است كه ذكر نام خاص آن حضرت تا زمان ظهور ايراد دارد ولى اين كار پس از آن هيچگونه محذورى ندارد.

اما نتيجه نهايى از جمع بندى اين روايات پس از تقييد مطلقات آنست كه به زبان آوردن نام مخصوص امام زمان، عليه السلام، در امثال زمان ما كه شرايط تقيّه و خوف و توجه ضرر به وجود مقدس امام زمان، عليه السلام، محسوب نمى شود هيچگونه ايرادى ندارد يعنى تمامى روايات مربوط به تحريم به آن دوره و شرايطى ناظر هستند كه خلفاى جور و دشمنان ديگر در صدد دستيابى به آن حضرت بوده اند و ممكن بود از طريق ذكر نام آن حضرت به محل زندگى و سكونتشان آنها دسترسى پيدا كنند و در نتيجه از اين جهت خطرى متوجه وجود مقدس امام، عليه السلام، بشود.

علماى زيادى به اين برداشت از مجموعه روايات صحّه مى گذارند صاحب كتاب كشف الغمّة مى نويسد: فتوا و نظر من اين است كه منع تلفظ به نام مخصوص مهدى، عليه السلام، از روى تقيّه بوده است ولى اين كار در زمان ما اشكالى ندارد چون شرايط تقيّه به زمان و دوره ما صدق نمى كند.
باز در اين باره مرحوم شيخ حرّ عاملى در كتاب ارزشمند وسايل الشيعه مى فرمايند:
در مورد تقيّه و وجود خوف تلفظ به نام آن حضرت حرام است ولى در غير موارد تقيّه، احتمال ضرر و خوف حرمتى ندارد.

ادامه »

گروهی فکر می کنند امام زمان (عج) در جزیره خضرا زندگی می کند و برای آن داستانی از کتاب بحارالانوار نقل می کنند. (1) جزیره خضرا در دریای مدیترانه یا همان دریای سفید واقع شده است. این جزیره، قسمتی از انتهای جنوب غربی اسپانیای فعلی و اندلس قدیم است که در گذشته، به همین نام معروف بوده است و در حال حاضر نیز با نام Algerias شناخته می شود. (2)
در داستانی که برای جزیره خضرا نقل می شود، اشکالات و تناقض های بسیاری وجود دارد که باعث می شود به این نتیجه برسیم که این داستان ساختگی است. علامه مجلسی تنها به دلیل این که این داستان مربوط به دیدار با امام زمان (عج) است، آن را در کتاب خود آورده است. حتی علامه تاکید کرده که این داستان را در کتاب های روایی ندیده و به همین خاطر آن را در فصلی جداگانه آورده است. (3)
برخی هم این جزیره را با مثلث برمودا تطبیق داده و برای آن داستان ها و حوادث زیادی نقل کرده اند، اما به این نکته توجه نکرده اند که جزیره خضرا در دریای مدیترانه و مثلث برمودا در اقیانوس اطلس.
در این میان، یک واقعیت مهم هم وجود دارد و آن این که اصلا مکان زندگی امام برای مردم معلوم نیست و هیچ کس نمی داند ایشان کجا زندگی می کند. همان طور که در دعای ندبه می خوانیم: «ای کاش می دانستم در کدام سرزمین قرار داری و کدام خاک وجود نازنینت را حمل می کند». (4)
این که چرا هیچ کس نمی داند امام زمان (عج) در کجا زندگی می کند، دلیل های گوناگونی دارد؛ یکی از آن ها این است که طبق همان حکومتی که امام از نظرها غایب است، طبق همان حکمت هم مکان زندگی او برای ما معلوم نیست. تعیین مکان با مفهوم غیبت امام در تعارض است، چرا که اگر مکان زندگی امام مشخص بود، دیگر معنا نداشت که امام از نظرها غایب باشد.
یکی از دلیل های مخفی ماندن امام که باز هم به نوعی به همان غیبت امام مربوط است، این است که محل زندگی امام باید از چشم دشمنان امام پنهان باشد تا آسیبی به امام نرسد. همان گونه که امام در توقیعی فرمود: «به درستی که پدرم (امام حسن عسکری) که صلوات خدا بر او باد، با من عهد کرده که روی زمین خدا، دورترین و مخفی ترین نقطه آن را برای اقامت انتخاب کنم تا امر من پوشیده بماند و محل زندگی ام از حیله دشمنان و گمراهان در امان باشد.» (5)
در این توقیع، امام تعیین مکان را برای خود مردود دانسته است. باید توجه کنیم که حتی اگر امام برای ملاقات با کسانی، مکانی را تعیین کرده یا حتی برخی امام را در بعضی مکان ها دیده اند، آن مکان تعیین محل ملاقات با امام بوده، نه تعیین مکان زندگی امام. (6)
امام برای انجام وظیفه ها و تکلیف های خود، از مکانی به مکان دیگر رفته و بر اساس روایت های معتبر، در شهرها و مکان های مختلفی دیده شده است: مدینه، مکه، نجف، کوفه، کربلا، کاظمین، سامرا، مشهد، قم و … .(7)
امام در بعضی زمان ها و مناسبت ها در مکانی مقدس حضور دارد؛ مثل مدینه و پیرامون آن (رضوی) مکه و اطراف آن (ذی طوی)، حضور هر ساله در حج و عرفات، مسجد کوفه و سهله، کربلا و نجف.
از امام رضا (ع) نقل شده است که «(مهدی) در موسم حج حاضر می شود و همه اعمال را انجام می دهد و در عرفه نیز وقوف می کند و دعای مؤمنان را آمین می گوید».
ابوبصیر هم از امام صادق (ع) نقل می کند: «گویا می بینم که قائم ما با خانواده اش در مسجد سهله اقامت گزیده است». (8)
امام باقر (ع) هم می فرماید: «ناچار برای صاحب الزمان عزلت و غیبتی است و طیبه (مدینه) خوب جایگاهی برای ایشان است». (9)
از مجموع این روایت ها و حکایت های معتبر برداشت می شود که امام در شهرها و مناطق مختلف حضور دارد و محل زندگی او جای خاصی نیست، پس زندگی او به شیوه عادی و معمولی است، زیرا این گونه زندگی، حساسیت برانگیز نیست و برای آن حضرت آسان تر و طبیعی تر است.

ادامه »

کوفه مقرّ حکومت عدل امیرمؤمنان، حضرت علی(ع) بوده است. احتمال می‌رود انتخاب کوفه به این جهت است که عدالت مهدوی ادامۀ حکومت عدل علوی است.

معارف عمیق مهدویت ضامن سلامت و سعادت جامعه و فرد فرد انسان‌هاست. اعتقاد به بشارت‌های پیامبران گذشته و ائمۀ دین، افراد باانگیزه و پرتوانی را در جامعه می‌تواند پرورش دهد. باور به

حضور امامی ناظر بر اعمال، از جنبۀ فردی موجب پاک نگاه داشتن روح و پیراستن اعمال از زشتی‌هاست، و از جنبۀ اجتماعی باعث هم‌دلی مؤمنان و ایستادگی در برابر ظالمان می‌شود. کارکرد وسیع و عمیق آموزه‌های مهدوی، جذابیت خاص این موضوع را می‌نماید. به همین دلیل، قشرهای مختلف جامعه پرسش‌های بسیاری در این موضوع دارند که لزوم پاسخ‌گویی صحیح به آن‌ها از راهی مطمئن بر کسی پوشیده نیست.

درصدد است تا پرسش های مهدوی را از کتاب “مهدویت پرسش ها و پاسخ ها” نوشته حجت الاسلام رحیم کارگر در معرض مطالعه مخاطبان قرار دهد؛

چرا امام زمان(عج) کوفه را مرکز حکومت خود قرار می‌دهند؟

در چندین روایت بیان شده است که مقرّ جهانی امام مهدی(ع) شهر کوفه و محل زندگانی شخص ایشان نیز در این شهر و مسجد سهله است. امام باقر(ع) در این‌باره می‌فرماید:

مهدی(ع) قیام می‌کند و به سوی کوفه می‌رود و منزلش را آن‌جا قرار می‌دهد.

ابوبصیر می‌گوید: امام صادق(ع) فرمود:

ای ابامحمد! گویا می‌بینم که قائم آل‌محمد(ع) با خانواده‌اش در مسجد سهله فرود آمده است… .

در روایت دیگری امام صادق(ع) از مسجد سهله یاد نمود و فرمود:

آن خانۀ صاحب ما (حضرت مهدی(عج) است؛ زمانی که با خاندانش در آن‌جا سکونت گزیند.

در این‌باره روایات دیگری نیز نقل شده است

در جواب بخش دوم سؤال باید گفت که کوفه مقر حکومت عدل امیرمؤمنان، حضرت علی(ع) بوده است. احتمال می‌رود انتخاب کوفه به این جهت باشد که عدالت مهدوی ادامۀ حکومت عدل علوی است.

برخی از محققان هم احتمال دیگری داده‌اند و می‌گویند:

کوفه پایگاه مشترک حسین(ع) و مهدی (عج) است. امام حسین(ع) از مکه به سمت کوفه رفت و حضرت مهدی(عج) هم از مکه به سوی کوفه خواهد رفت و مقرّ حکومت خود را در کوفه قرار خواهد داد، یعنی راه نیمه‌تمام سیدالشهدا(عج) را به پایان می رساند

«الَّذى یَجِبُ عَلَیْكُمْ ولَكُمْ انْ تَقُولُوا: إنّا قُدْوَةٌ واءئِمَّةٌ وخُلَفاءُ اللّهِ فى اءرْضِهِ، واُمَناؤُهُ عَلى خَلْقِهِ، وحُجَجُهُ فى بِلادِهِ، نَعْرِفُ الْحَلالَ وَالْحَرامَ، ونَعْرِفُ تَاءْویلَ الْكِتابِ وفَصْلَ الْخِطابِ».[۳]

بر شما واجب است و به سود شما خواهد بود كه معتقد باشید بر این كه ما اهل بیت رسالت، محور و اساس امور پیشوایان هدایت و خلیفه خداوند متعال در زمین هستیم. همچنین ما امین خداوند بر بندگانش و حجت او در جامعه می‌‌باشیم، حلال و حرام را می‌‌شناسیم و تاویل و تفسیر آیات قرآن را عارف و آشنا هستیم.

«لایُنازِعُنا مَوْضِعَهُ إلاّ ظالِمٌ آثِمٌ، ولا یَدَّعیهِ إلاّجاحِدٌ كافِرٌ».[۴]

كسى با ما در رابطه با مقام ولایت و امامت مشاجره و منازعه نمی‌‌كند مگر آن كه ستمگر و معصیت كار باشد، همچنین كسى مدعى ولایت و خلافت نمی‌‌شود مگر كسى كه منكر و كافر باشد.

«اِتَّقُوااللّهُ وسَلِّمُوا لَنا، ورُدُّوا الاْمْرَ إلَیْنا، فَعَلَیْنا الاْصْدارُ كَما كانَ مِنَّا الاْیراُ، ولا تَحاوَلُوا كَشْفَ ما غُطِّیَ عَنْكُمْ».[۵]

از خدا بترسید و تسلیم ما باشید و امور خود را به ما واگذار كنید، چون وظیفه ما است كه شما را بى‌نیاز و سیراب نمائیم همان طورى كه ورود شما بر چشمه معرفت به وسیله ما می‌‌باشد و سعى نمائید به دنبال كشف آنچه از شما پنهان شده است، نباشید.

«انَا خاتَمُ الاَْوْصِیاءِ، بى یَدْفَعُ الْبَلاءُ عَنْ اءهْلى وَشیعَتى».[۶]

من آخرین وصی پیغمبر خدا هستم به وسیله من بلاها و فتنه‌ها از آشنایان و شیعیانم دفع و برطرف خواهد شد.

«یَابْنَ الْمَهْزِیارِ! لَوْلاَ اسْتِغْفارُ بَعْضِكُمْ لِبَعْضٍ، لَهَلَكَ مَنْ عَلَیْها، إلاّ خَواصَّ الشّیعَةِ الَّتى تَشْبَهُ أقْوالُهُمْ أفْعالَهُمْ».[۷]

ای پسر مهزیار: اگر طلب مغفرت و آمرزش بعضى شماها براى همدیگر نبود، هر كس ‍ روى زمین بود هلاك می‌‌گردید، مگر آن شیعیان خاصى كه گفتارشان با كردارشان یكى است.

ادامه »

دانلود مولودی حضرت علی اکبر(ع)_جواد مقدم_شعبان 95