مدرسه علمیه الزهرا(س) واوان

دعا کردن به درگاه خدا از توصیه های دین ماست. اما دعا کردن به معنی این نیست که لزوما برآورده شود؛ بلکه ممکن است مصلحت شخص در استجابت آن نباشد و یا با تاخیر برآورده شود. امام سجاد(علیه السلام) که در آستانه شهادش هستیم، در این باره می‌فرماید: «دعاى مؤمن از سه حال خارج نيست: يا برايش ذخيره می شود، يا در دنيا برآورده مى‏ شود، يا بلايى را كه مى‏‌خواهد به او برسد، دفع مى ‏شود.»[تحف العقول، ص280] در این حدیث، سه حالت برای دعا بیان شده است.
1ــ عدم استجابت بخاطر مصالحی که شخص نمی‌داند. «بسا چيزى را دوست داريد و آن براى شما خیرنیست‏.»[بقره/216] ولی به فرمایش حضرت، برای او ذخیره شده و به پاس این کار، به او ثواب تعلق خواهد گرفت.
2ــ بر آورده شدن در دنیا؛ البته امکان دارد با تاخیر برآورده شود.
3ــ رفع شدن بلا؛ دعا در برطرف شدن بلا(حتی بلای حتمی) نقشی اساسی دارد.[آیین بندگی، ص25]
البته انسان باید در برطرف ساختن موانع استجابت دعا بکوشد. [آیین بندگی، ص234الی238]، و در مرحله بعد، بداند که دعای او مشمول حدیث امام سجاد(علیه السلام) خواهد شد.

صفحات: 1· 2

مراسم تعزیه، توسط طلاب حوزه علمیه الزهرا(س) واوان روز دوشنبه ۱۰ مهرماه ۱۳۹۶ اجرا شد.

در این مراسم بانوان شهرک واوان و طلاب مدرسه حضور داشتند.

مراسم تاسوعا و عاشورای حسینی روز شنبه 8 مهرماه و یکشنبه 9 مهرماه 1396 با حضور طلاب و بانوان عاشورایی شهرک واوان در حوزه علمیه الزهرا(س) واوان برگزار شد.
در این مراسم سرکار خانم دکتر محمدی استاد حوزه و دانشگاه پیرامون راه های رسیدن به معرفت اهل بیت سخنرانی نمودند.
ایشان فرمودند یکی از راه های کسب معرفت اهل بیت بازگذاشتن مجراهاست؛ یعنی باز گذاشتن چشم، گوش و قلب و …  آنچه سبب بسته شدن مجراهای ورودی انسان میشود، گناهان است؛ به طوری که امام حسین(ع) علت عدم پذیرش صحبتهایش توسط سپاه یزید را مال حرام عنوان نمودند.
همچنین در پاسخ به شبهه ای که در جامعه مطرح است مبنی بر اینکه چرا مسلمانان «لعن بر دشمنان میکنند» فرمودند لعن یعنی دور شدن و محروم ماندن از رحمت خداوند. ما دشمنان و قاتلان اهل بیت را لعن میکنیم چون قبلا با رفتارشان مورد لعن و محرومیت از رحمت الهی قرار گرفته اند؛ آنان محروم از شفاعت اهل بیت هستند.
از دیگر عناوین برنامه های تاسوعا و عاشورای حسینی:
مراسم زیارت عاشورا ومدیحه سرایی با حضور مداح اهل بیت سرکار خانم قره داغی
برگزاری نماز جماعت
مراسم ویژه برای کودکان حسینی در قالب نقاشی و بازی و اهدای سربند های منقوش به نام یاحسین یا زهرا و ….. .
در انتهای مراسم و پس از برگزاری نماز جماعت عزاداران حسینی از سفره اطعام آقا اباعبدالله الحسین(ع) بهره مند شدند.

بايد توجه كرد كه: «تسع» در عربي به معناي نٌه و تاسع و تاسوعا به معناي نهم مي باشد. چنانكه «عشر» به معناي ده و عاشورا به معناي دهم مي باشد.
اطلاق كلمه «عاشورا» بر دهم ماه محرم، پس از به شهادت رسيدن حضرت امام حسين و ياران آن حضرت، صورت پذيرفته است و در دوره پيش از اسلام بر دهم ماه محرم عاشورا نمي‏گفتند.كاروان اباعبدالله الحسين عليه السلام در روز دوم محرم به سرزمين مقدس كربلا فرود آمد و تا روز عاشورا در آن سرزمين بودند به لحاظ آن كه حوادث مهم كربلا در روز نهم و دهم ماه محرم الحرام اتفاق افتاد اين دو روز را برجسته تر نموده و به نام تاسوعا و عاشورا يعني روز نهم و دهم محرم الحرام ناميدند.
ابن اثير در كتاب «نهايه» مي‏گويد: «عاشورا يك اسم اسلامي است» و ابن دريد مي‏گويد: «عاشورا يك اسم اسلامي» است و در دوره جاهليت به اين نام معروف نبود .[1]
در «مجمع البحرين» نيز آمده است: «عاشورا يك اسم اسلامي است» آنچه پيش از به شهادت رسيدن حضرت امام حسين(ع) بود اين بود كه هم پيامبر اسلام(ص) و هم حضرت علي(ع) شهادت امام حسين(ع) را در كربلا پيشگويي كرده بودند و حتي امام حسين(ع) نيز شهادت خود را پيشگويي كرده بود و به برخي از پيامبران پيشين هم شهادت آن حضرت وحي شده بود،[2] . ولي پيش از اسلام دهم محرم را عاشورا نمي‏گفتند. ولي پس از آنكه حضرت امام حسين(ع) در كربلا به شهادت رسيد، آن روز در ميان مردم به روز عاشورا معروف گرديد و شيعيان علي(ع) آن روز را روز عزا و عزاداري قرار دادند و در مقابل آنان بني اميه و پيروانشان آن روز را روز جشن و سرور قرار دادند و به تدريج دشمنان شيعه درباره عاشورا احاديثي ساختند تا آن روز را با فضيلت نشان بدهند در حالي كه آن روز، روز غم و اندوه است و روز مصيبت و نكبت است، روزي است كه بهترين انسان را كشته‏ اند، جگر رسول خدا را پاره كرده‏ اند و زنان و كودكان پيامبر را به اسارت برده ‏اند، آيا اينگونه روز مي‏تواند روز مباركي باشد؟!
شيخ عباس قمي در مفاتيح الجنان مي‏گويد:
روز دهم ماه محرم روز شهادت امام حسين است، روز مصيبت و حزن ائمه اطهار و شيعيان آنان است و شايسته است كه شيعيان در اين روز مشغول كارهاي دنيوي نگردند و مشغول گريه و نوحه باشند و زيارت عاشورا بخوانند.
شيخ عباس قمي به نقل از نويسنده «شفاء الصدور» مي‏گويد: بني اميه روز عاشورا را مبارك مي‏دانستند: در اين روز براي خود خريد مي‏كردند و خريد را در آن روز سنّت خود كرده بودند، آنان در اين روز مراسم عيد بر پا مي‏كردند، آن روز را روزه مي‏گرفتند و در آن روز طلب حوائج را مستحب مي‏دانستند و براي همين درباره روز عاشورا فضايل و مناقبي ساخته‏ اند و حتي دعائي هم درباره آن درست كرده ‏اند كه اولش اين است:« يا قابل توبة آدم يوم عاشورا، يا رافع ادريس الي السماء يوم عاشورا، يا مسكّن السفينة يوم عاشورا يا غياث ابراهيم من النار يوم عاشورا ». اينها را ساخته‏اند. تا امر، مشتبه شود. آنان در سخنرانيهاي خود مي‏گويند: هر نبيّ وسيله و شرفي دارد و در روز عاشورا، اين شرف زياد مي‏شود مانند خاموش كردن آتش نمرود براي ابراهيم، قرار گرفتن سفينه نوح به كوه جودي، غرق ساختن فرعون در دريا و نجات حضرت موسي از دست فرعون، نجات حضرت عيسي از دست يهوديان.
شيخ عباس قمي در ادامه مي‏گويد: شيخ صدوق از ميثم تمار نقل كرده كه ميثم تمّار گفت: اين امت پيامبر، فرزند پيغمبر خود را مي‏كشند و روز عاشورا را كه فرزند پيغمبر را كشته ‏اند، روز مبارك قرار مي‏دهند و اين كار شدني است و خواهد شد. راوي مي‏گويد: به ميثم گفتم: چگونه آن روز را روز مبارك قرار مي‏دهند؟ گفت: آنان در فضيلت آن حديث وضع مي‏كنند و مي‏گويند: روز عاشورا روزي است كه خداوند توبه آدم را پذيرفته است با اينكه توبه آدم در ذي حجه پذيرفته شده است، آنان مي‏گويند: در عاشورا، يونس از شكم ماهي نجات يافته است، در حالي كه در ذي قعده از شكم ماهي نجات يافته است، مي‏گويند: روز عاشورا روزي است كه سفينه نوح در كوه جودي قرار گرفت در حالي كه روز هيجدهم ذي حجه در كوه قرار گرفت و آنان مي‏گويند: روز عاشورا دريا براي موسي شكافته شد در حالي كه در ربيع الاول شكافته شده بود، [3].

صفحات: 1· 2

 در مقاتل هست كه براي اينكه او را سيراب كند. آيا فكر نمي كردند ممكن است كشته شود؟ پس امام ـ العياذ باالله ـ قاتل علي اصغر است. از طرفي گفته مي شود ابن سعد براي از بين بردن تشنج به وجود آمده در لشكر، او را كشت. آيا اين دروغ است؟ چرا كه ابن سعد با آب دادن به بچه مي توانست نوعي مشروعيت و حفظ شؤون انساني را به خود نسبت دهد! پس چرا عمر سعد علي اصغر را به شهادت رساند؟

پاسخ :

ما شيعيان با توجه به اينكه قائل به عصمت ائمه اطهار ـ عليهم السلام ـ هستيم لذا قائليم تمام حركات و سكنات آنها از روي حكمت و مصلحت بوده است «فعل امام ـ عليه السلام ـ براي همه حجت است»[1] و نمي توان بر آن ايراد گرفت. امّا در جواب به اين سؤال بايد گفت: هدف امام حسين ـ عليه السلام ـ شناساندن ماهيت پليد حكومت اموي به مردم بود. و هدف دشمن، شدت عمل و سخت گيري هرچه بيشتر، بر امام ـ عليه السلام ـ و همراهان امام بود.

اگر خواسته باشيم با كمي تفصيل جواب بدهيم بايد بگوئيم:

اولاً‌ اگر اين ايراد بر امام ـ عليه السلام ـ وارد باشد (كه حضرت با احتمال به اينكه علي اصغر ـ عليه السلام ـ كشته مي شود، نمي بايست او را به ميدان ببرد) بايد گفت: پس حضرت اصلاً نمي بايست دست به قيام بزند! چون به طور يقين مي دانست كه اگر قيام كند به شهادت مي رسد.[2]

ثانياً بايد بر پيامبر اكرم ـ صلي الله عليه و آله ـ هم ايراد گرفت كه: حضرت با اينكه مي دانست در جنگهايي كه صورت مي گيرد تعدادي از اصحابش كشته مي شوند باز هم اصحابش را به جنگ با كفار مي برده است. البته بايد توجه داشت كه اين كشته شدنها در راه خدا و به خاطر حفظ اسلام و رونق بخشيدن به اسلام بوده است و هلاكت نبوده است «اگر كسي كشته شدن در راه خدا را القاء نفس در هلاكت بداند بايد اغلب غزوات پيامبر را به همين حساب بگذارد… و اين به اجماع مسلمين صحيح نيست.»[3]

در جنگ صفين وقتي عمار كشته شد «معاويه گفت ما عمار را نكشته ايم كسي كه او را به جنگ آورده يعني علي كشنده اوست. گفتار معاويه را به علي ـ عليه السلام ـ خبر دادند فرمود: بنابراين كشنده حمزه سيدالشهداء هم رسول خدا ـ صلي الله عليه و آله ـ خواهد بود كه او را به جنگ با مشركين برد»[4] بنابراين نمي توان گفت: چون امام حسين ـ عليه السلام ـ علي اصغر را به ميدان برده و احتمال كشته شدن او را توسط دشمن مي داده است پس ـ العياذ بالله ـ امام ـ عليه السلام ـ قاتل فرزند خويش است.

اساساً هدف امام حسين ـ عليه السلام ـ از قيام اين بود كه فساد و انحراف حكومت بني اميه را به همه ثابت كند و مردم را از اين جهل و ظلمتي كه دچارش شده بودند نجات دهد لذا در زيارت آن حضرت در عيد فطر و قربان مي خوانيم «و بذل مهجته فيك حتي استنقذ عبادك من الجهاله و حيرة الضلاله»[5] امام جانش را در راه تو فدا كرد تا بندگانت را ازجهالت و گمراهي نجات دهد.

«امام ـ عليه السلام ـ قيام كرد با علم به اينكه كشته مي شود. و زن و فرزندش اسير مي شوند. اما اسلام و احكامش باقي مي ماند. مردم همه از خواب بيدار مي شوند و اسلام حقيقي را با اسلام ساختگي فرق مي نهند.»[6] امام حسين ـ عليه السلام ـ نظرش اين نبود كه خود و يارانش را به كشتن دهد، بلكه قيام حضرت براي توجه دادن مردم بود به فساد بني اميه و اينكه حكومت آنها حكومت اسلامي نيست و آنها نظرشان محو و نابودي اسلام است. امام حسين ـ عليه السلام ـ به مردم دنيا ثابت كرد كه اينها حاضر نيستند احدي از بني هاشم زنده بماند حتي طفل شيرخوار را هم هدف تير خواهند كرد.[7]

امام حسين ـ عليه السلام ـ براي بقاي دين هرچه در اختيار داشت فدا كرد و با خود به قربانگاه كربلا برد و در راه مبدأ و مقصدِ مقدس خود از همه چشم پوشيد.

در اينجا بايد اين نكته را اضافه كرد كه اصلاً شايد بر امام حسين ـ عليه السلام ـ واجب بوده است كه براي نجات علي اصغر ـ عليه السلام ـ و سيراب كردن وي از دشمن كمك بگيرد.

اما در جواب به قسمت دوم سؤال بايد گفت: اولاً عمر سعد (عليه اللعنه) توجهي به رعايت كردن شئون انساني نداشت. او حاضر شده بود فرزند دختر پيامبر ـ صلي الله عليه و آله ـ را به شهادت برساند و آن همه جنايت بر خلاف شئون انساني مرتكب شود. لذا كشتن علي اصغر ـ عليه السلام ـ هم نزد او اهميتي نمي توانست داشته باشد.

حال فرض كنيم كه در جريان كربلا علي اصغر ـ عليه السلام ـ را به شهادت نمي رساند. آيا اين امر سبب مي شود كه بگوئيم: او مي خواسته با نكشتن علي اصغر ـ عليه السلام ـ براي خود مشروعيت كسب كند و چون علي اصغر ـ عليه السلام ـ را نكشته، پس شئون انساني را رعايت كرده است؟

جنايات عمر سعد در كربلا برخلاف اين ادعا مي باشد. ثانياً: اساساً عمر سعد مأمور به سخت گيري و انجام جرم و جنايت بود. تا به اهداف دنيايي خويش نائل شود و با جلب نظر ابن زياد حكومت ري را در اختيار بگيرد. لذا صبح عاشورا به طرف لشكر امام حسين ـ عليه السلام ـ آمد و تيري به لشكر امام ـ عليه السلام ـ انداخت و گفت: «گواه باشيد كه نخستين كسي كه تير رها كرده منم.»[8]

نامه ابن زياد به عمر سعد حاوي اين مطالب بود «خوب ببين اگر حسين و ياران او به موجب حكم من بلاشرط تسليم شدند آنها را با مسالمت نزد من روانه كن و اگر خودداري كردند بر آنها حمله كن و بكش و پس از كشتن پاره پاره كن… اگر تو فرمان مرا به كار ببري ما به تو پاداش يك مرد مطيع خواهيم داد و اگر خودداري كني از حكومت ما و فرماندهي لشكر ما كنار برو…»[9]

همچنين عمر سعد در جواب «حُر» كه سؤال مي كند آيا تو با حسين خواهي جنگيد؟ اينگونه مي گويد: «آري، آري، به خدا جنگي خواهم كرد كه آسانترين آن افتادن سرها از تنها و بريدن دستها خواهد بود.»[10] اما مطلب ديگري كه بايد به آن اشاره شود اينست كه، كشتن يك طفل شيرخوار براي دشمن خيلي اهميت نداشته است و ربطي به مسئله تشنج و غيره نداشته است.

و لذا كتابهاي تاريخي هم اين مسئله را خيلي ساده و مختصر بيان كرده اند و از كنار آن گذشته اند. به عنوان نمونه در منتهي الآمال آمده است كه «… امام ـ عليه السلام ـ نزديك خيمه آمد و با زينب گفت: آن فرزند صغير را به من بده تا او را وداع كنم. پس او را بگرفت و خواست ببوسد كه حرملة بن كاهل اسدي تيري بيفكند و در گلوي طفل آمد و او را ذبح كرد.»[11] ابن اعثم مي نويسد: بعد از آنكه امام حسين ـ عليه السلام ـ حضرت علي اصغر ـ عليه السلام ـ را به ميدان برد تا از دشمن طلب آب كند چون آواز حسين شنيدند، يكي از آن گروه تيري به سوي آن حضرت روان كرد. آن تير بر گلوي آن طفل شيرخواره آمد…»[12]

و آخرين مطلب اين است كه شهادت علي اصغر ـ عليه السلام ـ در جنگ رخ داد و در جنگ هر اتفاق ناگواري ممكن است بيفتد. نيروهاي آمريكائي و اسرائيلي هم پيوسته اطفال زيادي را در عراق و فلسطين به شهادت مي رسانند. اين اقدامات نشانگر خباثت باطني آنهاست كه براي رسيدن به اهداف دنيوي خويش دست به هر جرم و جنايتي مي زنند.

صفحات: 1· 2