مدرسه علمیه الزهرا(س) واوان

قهرمان

21 فروردین، سالروز شهادت امیری است که اسوه وفاداری و عشق بود؛ سردارعلی صیاد شیرازی؛ همو که می گفت: «قهرمان کسی است که در جهاد اکبر، بر نفس اماره خود غالب آمده باشد، آن طوری که آرزوی یک بار غفلت کردن و خدا را از نظر دور داشتن را در دل شیطان به گور فرستد. قهرمان کسی است که در وابستگی به خدا و خط ولایت، آن چنان آبداده و توان مند شده باشد که با اطمینان قلبی، مهیای انجام هر تکلیفی باشد که از محور ولایت بر عهده او بسپارند. قهرمان کسی است که دل به دنیا نسپارد و در التهاب هجرت به دیاردوست، سر از پا نشناسد» و شهید صیاد شیرازی، در عرصه های مختلف اجتماعی و نظامی، حقیقت این قهرمان را در وجود خویش متبلور ساخت.

یوم اللّه

امروز روزی است که شهید علی صیاد شیرازی، یکی از بزرگ مردان عرصه ایثار و از خود گذشتگی، قدم از عرصه خاکی بر می دارد و پای در گستره آسمان ها می نهد. در میان یاران دیر آشنای خود، به مهمانی می رود و هلهله شادی ملائک را به هنگام ورود خود به فردوس برین، به گوش جان می شنود، او امروز می رود تا ندای مظلومیت ایران وایرانیان، دیگر بار در گوش جان جهانیان طنین اندازد و آنان را شرمنده خویش سازد.

گلبرگی از گلستان وجود

امیرسپهبد شهید علی صیاد شیرازی، در سال 1323 هجری شمسی، در «کبود گنبد» از توابع شهرستان در گز، در شمال خراسان، در خانواده ای مذهبی دیده بر این دنیای خاکی گشود. پدرش از عشایر فارس بود که به استخدام ژاندارمری درآمده و سپس به ارتش منتقل شده بود. وی از جاذبه ای خاص برخوردار بود و از این رو، علی تحت تأثیر پدر، از کودکی به شغل نظامی و ارتش علاقه مند شد. دوران کودکی اش را به علت شغل پدر در شهر مقدس مشهد و دوران جوانی اش را در شهرهای گرگان، شاهرود، گنبد و آمل گذرانید و در طی این سال ها، تحت تأثیر جوّ مذهبی خانواده، ریشه های علاقه مندی به مذهب و ولایت، در عمق جانش پای گرفت.

اخلاص و شهامت سپهبد شهید

علی صیاد شیرازی، مردی در نهایت خلوص، پاک نیت و صبور بود. وی عمر با برکت خویش را، در راه خدمت به اسلام و میهن بر ضد دشمنان و به جنگیدن با آنان سپری نمود. بزرگ مردی که قلبش همیشه برای مردم ایران می طپید. مردی که مردم انقلابی و نیروهای مردمی و سپاهی در سراسر کشور، وی را با نام رزمنده ای شجاع و ارتشیِ دلاور می شناختند. او که خود را خدمت گزار مردم می دانست و با وجود مشغله زیادی که داشت، هرگز از پاسخ گویی به درخواست های مردمی و رسیدگی به مشکلات آنان وانمی ماند. صیاد، خویش را در مقابل خانواده شهدا خجل می دید و در این زمینه با خود می گفت: چرا من به فیض شهادت نائل نشدم؟»

شهید و خانواده

جایگاه شهید صیاد شیرازی، به اندازه ای بزرگ است که کم تر کلامی قادر به بیان آن است. دختر شهید درباره برخورد پدرشان با اعضای خانواده می گوید: «با توجه به گسترده بودن حجم کار پدرم، رسیدگی ایشان به امور خانواده در اوقات فراغت، از جمله کارهای در خور توجه ایشان بود». صیاد با وجود مشغله زیاد کاری، به خانواده خود توجه خاص داشت. حتی گاهی جارو به دست می گرفت و در نظافت و کارهای خانه به همسر خویش کمک می کرد. فرزندان خویش را به خواندن نماز اول وقت توصیه می نمود. در طی هشت سال جنگ، به علت حضور مداوم در جبهه های نبرد علیه دشمنان، نمی توانست آن چنان که بایسته و شایسته است، به امور فرزندان خود رسیدگی کند، اما پس از جنگ، با وجود تمام کارهایی که داشت، در ایام استراحت، تمام وقت خویش را صرف خانواده می نمود.

ویژگی های اخلاقی

شهید صیاد شیرازی، فردی مؤمن و متعهد راستین به اسلام و تشیع بود. بزرگ مردی که هر کاری را با نام خدا و دعا برای فرج آقا امام زمان(عج) شروع و با دعا برای سلامتی و عزت رهبر معظم انقلاب به پایان می برد. وی به شهادت اعضای خانواده و همکاران و اطرافیانش، همیشه با وضو بود و برای تصمیم گیری در کارهای مهم و اساسی، ابتدا دو رکعت نماز به جای می آورد. بنابر سفارش امام خمینی رحمه الله همیشه دوشنبه ها و پنج شنبه ها را روزه می گرفت. اوقات کاری اش و شروع و پایان جلسات اداری اش با اوقات شرعی منظم شده بود. به نماز شب بسیار مقیّد بود و ساده زیستی و دوری از تجملات و تکبر و ریا، از خصوصیات ویژه اخلاقی آن شهید بود. صیاد، نمونه ای از یک افسر و فرمانده منضبط، جدی و سخت گیر، و البته مورد علاقه زیردستانش بود.

شهادت

امیر شهید علی صیاد شیرازی، حدیث دلدادگی را با شکوه و جاودانگی تمام، پس از سال ها جست وجوی شیرین شهادت، سرانجام در تاریخ 21 فروردین 1378 هجری شمسی، مصادف با 23 ذیحجه 1419 هجری قمری، در ساعت 45/6 صبح به نمایش گذاشت. وی که بیست سال در پی صید گران بهای شهادت، دشت و دمن و شرق و غرب کشور از پاوه تا چزابه و فاو را طی کرده بود، سرانجام در کمند زلف یار گرفتار آمد و جام عشق لایزال الهی را مستانه سرکشید. و با تن پوشی از یاس و ارغوان راهی بهشت شد و امروز، همه شکوفه های بهاری، از داغ سترگ شقایق درسوز و گدازند.

گزیده ای از وصیت نامه شهید

شهید صیاد شیرازی، در قسمتی از وصیت نامه اش، چنین نوشته است: «پروردگارا! رفتن در دست توست. من نمی دانم چه موقع خواهم رفت، ولی می دانم که از تو باید بخواهم مرا در رکاب امام زمانم قرار دهی و آن قدر با دشمنان قسم خورده دینت بجنگم تا به فیض شهادت برسم. خداوندا! این تو هستی که قلبم را مالامال از عشق به راهت، اسلامت، نظامت و ولایتت قرار دادی. خدایا! تو خود می دانی که همواره آماده بوده ام آن چه را تو خود به من دادی، در راه عشقی که به راهت دارم، نثار کنم».

این بیانات در دو سال اخیر و در پی شهادت دانشمندان شهید آقایان علیمحمدی، شهریاری، رضایی نژاد و احمدی روشن بیان شده است.

 دست جنایتکاری که این ضایعه (شهادت استاد دانشمند مرحوم آقای دکتر مسعود علیمحمدی) را آفرید، انگیزه ی دشمنان جمهوری اسلامی را که ضربه زدن به حرکت و جهاد علمی کشور است، افشاء و برملا کرد. بی گمان همت دانشمندان و استادان و دانش پژوهان کشور، به رغم دشمن، این انگیزه ی خباثت آلود را ناکام خواهد گذاشت.[1]

 شهادت این دانشمندان برجسته در راه آرمان های بلند و الهی، به کشور، انقلاب اسلامی، ملت ایران و محیط علمی آبرو بخشید و آنان با این شهادت، به بالاترین رتبه از ارزش های معنوی دست یافتند.

اجر و پاداش الهی برای این جانفشانی ها و خون های به ناحق ریخته، بزرگ ترین تسلی است. ضمن آن که قدردانی و ارزش گذاری مردم و رسانه ها، تسلای دیگری برای تحمل این حادثه سخت و سنگین است و این صبر و تحمل شما، موجب جلبِ رحمت الهی می شود. راه معنوی و علمی آنان را ادامه دهید و چراغ پرفروغی برای ارشاد و راهنمایی جوانان این سرزمین باشید.[2]

ـ عزیزان من! فشارهایی که در طول این سی و سه سال بر ایران اسلامی، بر جمهوری اسلامی وارد شد، شاید بشود گفت علت اصلی همین بود که نگذارند یک الگو در مقابل چشم مردم مسلمان منطقه به وجود بیاید؛ چون بدون الگو، حرکت ها دشوار است؛ با وجود الگو، حرکت ها آسان است. وقتی یک ملتی الگو شد، یک حرکتی الگو شد، تشویق می کند، استعدادها را به حرکت درمی آورد. می خواستند این نشود.

تحریم می کنند، برای اینکه به خیال خودشان کشور را از لحاظ اقتصادی ضعیف کنند، تا دیگران نگاه کنند، بگویند اسلام ملت را از لحاظ اقتصادی به عقب می راند. دانشمند را ترور می کنند تا حرکت علمی را متوقف کنند، تا ملت ایران نتواند حرکت عظیم و پیشرفته ی علمی خودش را که به برکت اسلام و انقلاب است، روی دست بگیرد و به دنیا نشان بدهد، به امت اسلامی نشان بدهد. تهمت می زنند به اختناق، به ضدیت با حقوق بشر و از این قبیل چیزها متهم می کنند، برای این که افکار عمومی دنیا را برگردانند؛ لیکن با وجود همه ی این تلاش ها، این تبلیغات، این خباثت ها، انقلاب درخشید و دارد می درخشد.[3]

ـ نکته ی مهم و تکان دهنده ی دیگر، محاسبات شیطانی قدرت های مسلّطی است که بهره برداری از تروریسم را به مثابه ی ابزاری برای رسیدن به هدف های نامشروع، وارد چرخه ی سیاست ها و برنامه ریزی های خود کرده اند.

… نمونه ی دیگر، رژیم ایالات متحده ی امریکا است که در چند دهه ی اخیر، سیاهه ی بالابلندی از رفتارهای تروریستی و نیز پشتیبانی مالی و تسلیحاتی از تروریست های سازمان یافته در کشورهای این منطقه، پدید آورده است. حملات مرگبار هواپیماهای بدون سرنشین به خانوارهای بی دفاع در روستاها و مناطق محروم در افغانستان و پاکستان که بارها جشن عروسی آنها را به عزا مبدّل کرده است، جنایات بلک واتر در عراق و کشتار شهروندان و نخبگان عراقی، کمک به گروه های بمب گذار در ایران و عراق و پاکستان، ترور دانشمندان هسته ای در ایران با همکاری موساد، سرنگون کردن هواپیمای مسافری ایران در خلیج فارس و کشتن حدود سیصد کودک و مرد و زن مسافر و… گوشه هایی از این سیاهه ی ننگین و فراموش نشدنی است.[4]

فرض بفرمائید در کشور ترور اتفاق می افتد؛ شهید علی محمدی، شهید شهریاری، شهید رضائی نژاد را ترور میکنند. خب، این یک کار تروریستی است. یک وقت به این مسئله به چشم یک عمل تروریستی ضد امنیتی نگاه میکنیم؛ خب، انسان غصه هم می خورد؛ چند تا دانشمند ما مورد اصابت جنایت دشمن - یک چند تا تروریست - قرار گرفتند. یک وقت نه، با همان چشمِ جبهه ای نگاه می کنید: این یک حرکت در مجموعه ی حرکت های خصمانه ی علیه نظام اسلامی است. مثلاً در جبهه ی جنگ مرزی با عراق - که هشت سال جنگ داشتیم - یک جا اگر چنانچه توپخانه ی دشمن کار کند، معنایش این نیست که دشمن با اینجای بالخصوص کار دارد؛ این معنایش این است که این یک حرکتی است که دشمن دارد اینجا انجام می دهد، احتمالاً برای اینکه شما حواستان به اینجا منعطف شود، او به یک جای دیگر حمله کند - به قول خودشان حرکت های پشتیبانی، که این در واقع حیله است - یا برای این است که رزمنده ی ما را در اینجا تضعیف کند تا مثلاً بتواند یک حمله ی سراسری انجام دهد. وقتی با این چشم نگاه می کنید، معلوم می شود که دشمن به دنبال کوبیدن حرکت علمی در کشور است؛ یعنی یکی از حلقه های توطئه ی دشمن این است. چند تا حلقه ی به هم پیوسته وجود دارد؛ مثلاً حلقه های تحریم اقتصادی، ترویج ابتذال، ترویج مواد مخدر، کارهای امنیتی، ایجاد تزلزل در مبانی و مسائل اعتقادی؛ چه اعتقاد به اسلام، چه اعتقاد به انقلاب. اینها حلقه های گوناگونِ به هم پیوسته است؛ یکی از این حلقه ها هم - که مکمل این زنجیره است - کوبیدن حرکت علمی در کشور، با ترساندن دانشمند ما، با حذف دانشمند ماست. با این چشم به قضیه نگاه کنیم.[5]

ـ یکی از ارکان و ستون های اصلی ایستادگی کنونی ملت ایران عبارت است از پیشرفت های علمی کشور؛ که به دنبال این پیشرفت های علمی، پیشرفت های عملی و اجرائی هم در موارد بسیاری بوده. ایستادگی ملت ایران، در دنیا یک حادثه ی باشکوه است. ما توی قضیه قرار داریم. آن کسانی که از بیرون نگاه می کنند، عظمت این ایستادگی را بیشتر احساس می کنند.

صفحات: 1· 2· 3

نامگذاری ایام به نام های خاص معمولا با هدف زنده نگه داشتن یاد آن ماجرا و فراهم کردن زمینه های ترویج و تبلیغ آن و بیان محاسن و فضایلی است که معمولا در سایه آن حادثه مبارک، برای مردم و جامعه، مورد انتظار است. روز پدر، روز مادر و ده ها مناسبت دینی دیگر، که هر یک را به تناسب موضوع و ماجرا برای تجلیل و یادآوری قدر و منزلت گروهی از اقشار جامعه، در نظر گرفته اند، از این قبیل است.

نکته اساسی این است که چه مقدار از این فرصت های خوب و بی بدیل استفاده می شود و مردم ما تا چه اندازه برای بهره برداری بهتر از آن مناسبت ها، برنامه ریزی می کنند و دستگاه های مجری یا رسانه ها تا چه مقدار در این باره فرهنگ صحیح و درستی را ترویج می کنند؟

نامگذاری روز پدر بیش از آن که ما را با فضایل مولا علی علیه السلام آشنا سازد، جوانبی را در پی داشت که با هدف اصلی این نامگذاری چندان سازگار نبود. ولادت مولی الموحدین امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب علیه السلام روزی بود که همه عالم و همه مسلمانان اعم از شیعه و سنی به ولادتش افتخار می کنند. ولادت مولود عزیزی که سه روز در کعبه، اولین خانه عبادی روی زمین، مورد پذیرایی خداوند و ملائکه قرار گرفت. مولودی که پیامبر عظیم الشأن اسلام در باره حضرتش فرمودند: « ذِکرُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عِبَادَةٌ وَ ذِکرِی عِبَادَةٌ وَ ذِکرُ عَلِی عِبَادَة؛ ذکر خداوند عبادت است. ذکر و یاد من(پیامبر) عبادت و ذکر و یاد علی نیز، عبادت است»(بحار الانورا، ج 36، ص 370)

آن حضرت فرمودند: «مَعَاشِرَ النَّاسِ إِنَّ عَلِیاً مِنِّی وَ أَنَا مِنْ عَلِی. .. مَنْ أَحَبَّ عَلِیاً أَحْبَبْتُهُ وَ مَنْ أَبْغَضَ عَلِیاً أَبْغَضْتُه؛ مردم بدانید که علی علیه السلام از منست و من از علی. هر کس علی را دوست بدارد؛ او را دوست دارم و هر کس علی را دشمن بدارد؛ او را دشمن دارم» (امالی صدوق، ص 126)

رسول خدا صلی الله علیه و آله در روایتی، حضرت علی علیه السلام را ملاک ایمان و نفاق قرارداده و فرمودند:«یا عَلِی حُبُّک إِیمَانٌ وَ بُغْضُک نِفَاقٌ وَ کفْر؛ یا علی دوستی شما نشانه ایمان و دشمنی با شما نشانه کفر و نفاق است »(بحار الانوار، ج 39، ص 42).

این شخصیت عزیزی که نام و یادش و دوستی و دشمنی اش، برای سعادت و شقاوت هر انسانی سرنوشت ساز است؛ بر مسلمانان لازم است که بیش از بیش با زندگی سرشار از معنویت آن حضرت آشنا شوند و بخصوص در روز ولادت یا شهادتش، بیشتر به آشنایی با زندگی مولا بپردازند.

اما این روزها نامگذاری روز پدر، ولادت آن حضرت و عظمت و اهمیت ماجرای ولادت را تحت الشعاع قرار داده است. براستی آیا تبلیغ کالاهای تجاری و خدمات اقتصادی، با توجه دادن به روز پدر و موضوعاتی مانند هدیه به پدر، از طریق رسانه های جمعی، قابل توجیه است؟

هدف اصلی از تعطیلی چنین ایامی در کشور اسلامی ما، بیشتر رعایت حرمت این روز مبارک و فراهم کردن زمینه حضور مردم در مراسم سرور یا عزای اهل بیت علیهم السلام و آشنایی بیشتر با زندگی و روش ایشان است. آیا این روزها، این مسئله تا چه حد در این فرصت مبارک، مورد نظر عموم افراد جامعه و مراکز یا رسانه های فرهنگی و اطلاع رسانی کشور قرار گرفته بود؟

پدر مقامی بالا و والا دارد و خداوند هر جا که دستور به عباد خود داده، بلافاصله دستور به احسان و احترام به والدین را نیز داده است؛ و این حاکی از مقام شامخ و والای والدین است.«وَ إِذْ أَخَذْنا میثاقَ بَنی إِسْرائیلَ لا تَعْبُدُونَ إِلاَّ اللَّهَ وَ بِالْوالِدَین احساناً» (بقره، 83). در کتاب شریف مصباح الشریعه صفحه 70 از امام صادق علیه السلام نقل شده است که فرمودند:«حسن سلوک و نیکویی به پدر و مادر، نتیجه شناخت پروردگار است. چرا که تحصیل رضای والدین و نیکویی به ایشان کردن از سایر اعمال حسنه بیشتر و پیشتر صاحب خود را به رحمت الاهی و رضای او نزدیک می کند، به شرط آنکه والدین مسلمان باشند و نیکویی به ایشان فقط برای رضای خدا باشد. چرا که حقّ پدر و مادر، مشتقّ از حقّ پروردگار است و خدمت به ایشان، خدمت به الاهی است ».

در قرآن کریم آمده است که: «فَلا تَقُلْ لَهُما أُفٍّ وَ لا تَنْهَرْهُما وَ قُلْ لَهُما قَوْلاً کریماً؛ به والدین افّ مگو و بر آنها فریاد مزن و سخن درشت مگو و با آنان سخنی کریمانه بگو»(اسراء، 23). نباید به پدر و مادر کوچکترین کلمه ای که آنان را آزار می دهد؛ گفت. حرمت و شأن والدین بسیار بالاست. در نتیجه در تمام ایام، باید به والدین محبت کرده و احترام بگذاریم، نه آن که صرفاً به برخی کارهای صوری و اقدامات تقلیدی، مانند هدیه دادن، اکتفا شود.

چرا در روز ولادت با سعادت و ملکوتی حضرت امیرالمومنین، به بهانه روز پدر، امروزه در فرهنگ ما، تولید و اشاعه مطالبی سخیف، بی ارزش، ناشایست و حتی مغرضانه از طریق پیامک ها رواج پیدا کرده است؟ چرا شخصیت والای پدر و جایگاه او را از طریق ارسال مطالب سبک و بی محتوا و با استفاده از ابزارهای الکترونیکی در اینترنت و موبایل به تمسخر گرفته می شود؟ چرا ما باید سرور و شادمانی خودمان را در قالب جک و لطیفه هایی بیان کنیم که چه بسا توسط دشمنان اهل بیت ساخته و پرداخته شده است، تا روز مبارک ولادت بزرگان دین یا روزهای اعیاد بزرگ مذهبی ما را تحت الشعاع این گونه مسائل قرار دهند؟

آیا شایسته است که در روز مبارک ولادت آن حضرت که اولین روز از ایام البیض هم می باشد، به تبادل و ارسال چنین مطالبی در حد زیاد پرداخته شود؟ آیا مناسب است که حتی برخی متدینین نیز به این مسأله دامن زده و از انتشار چنین پیامک های بی ارزش و مضحک، ابایی نداشته باشند.

چرا در پیام تبریک ها هیچ کس به این که امیرالمؤمنین علی علیه السلام، مانند رسول الله صلی الله علیه و آله پدر امت هستند، اشاره ای نکرد. مگر نه این است که ما از عاشقان و دلباختگان آن حضرت هستیم. براستی آیا علی علیه السلام، پدر ما نیست؟ چگونه روز پدر را به هم تبریک گفتیم در حالی که هیچ نشانی از پدر واقعی و سیره و منش او در رفتار و کردار ما مشاهده نشد؟ امید است که پدران و فرزندان این مرز و بوم، به جای این هدایای مادی، در روزهای پدر آینده و بلکه در همه زندگی، خلق و خوی آن پدر اصلی شیعیان را به یکدیگر هدیه دهند.

صفحات: 1· 2