مدرسه علمیه الزهرا(س) واوان

۱- قالَ الإمامُ الْحَسَنِ الْعَسْکَری – علیه السلام –: إنَّ اللهَ تَبارَکَ وَ تَعالی بَیَّنَ حُجَّتَهُ مِنْ سائِرِ خَلْقِهِ بِکُلِّ شَیء، وَ یُعْطِیهِ اللُّغاتِ، وَمَعْرِفَهَ الاْنْسابِ وَالاْجالِ وَالْحَوادِثِ، وَلَوْلا ذلِکَ لَمْ یَکُنْ بَیْنَ الْحُجَّهِ وَالْمَحْجُوحِ فَرْقٌ.

«الکافی، ج. ۱، ص. ۵۱۹، ح. ۱۱»

امام حسن عسکری (ع) فرمود: همانا خداوند متعال، حجّت و خلیفه خود را برای بندگانش الگو و دلیلی روشن قرار داد، همچنین خداوند حجّت خود را ممتاز گرداند و به تمام لغت‌ها و اصطلاحات قبائل و اقوام آشنا ساخت و أنساب همه را می‌شناسد و از نهایت عمر انسان‌ها و موجودات و نیز جریات و حادثه‌ها آگاهی کامل دارد و چنانچه این امتیاز وجود نمی‌داشت، بین حجّت خدا و بین دیگران فرقی نبود.

*****************
۲- قالَ الإمامُ الْحَسَنِ الْعَسْکَری – علیه السلام –: عَلامَهُ الاْیمانِ خَمْسٌ: التَّخَتُّمُ بِالْیَمینِ، وَ صَلاهُ الإحْدی وَ خَمْسینَ، وَالْجَهْرُ بِبِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم، وَ تَعْفیرُ الْجَبین، وَ زِیارَهُ الاْرْبَعینَ.

«حدیقه الشّیعه، ج. ۲، ص. ۱۹۴»

امام حسن عسکری (ع) فرمود: علامت و نشانه ایمان پنج چیز است: انگشتر به دست راست داشتن، خواندن پنجاه و یک رکعت نماز (واجب و مستحبّ)، خواندن «بسم الله الرّحمن الرّحیم» را (در نماز ظهر و عصر) با صدای بلند، پیشانی را در حال سجده روی خاک نهادن، زیارت اربعین امام حسین – علیه السلام – انجام دادن.

*****************
۳- قالَ الإمامُ الْحَسَنِ الْعَسْکَری – علیه السلام –: لَیْسَتِ الْعِبادَهُ کَثْرَهُ الصّیامِ وَالصَّلاهِ، وَ إنَّمَا الْعِبادَهُ کَثْرَهُ التَّفَکُّرِ فی أمْرِ اللهِ.

«مستدرک الوسائل، ج. ۱۱، ص. ۱۸۳، ح. ۱۲۶۹۰»

امام حسن عسکری (ع) فرمود: عبادت در زیاد انجام دادن نماز و روزه نیست، بلکه عبادت با تفکّر و اندیشه در قدرت بی منتهای خداوند در امور مختلف می‌باشد.

*****************
۴- قالَ الإمامُ الْحَسَنِ الْعَسْکَری – علیه السلام –: خَصْلَتانِ لَیْسَ فَوْقَهُما شَیءٌ: الاْیمانُ بِاللهِ، وَنَفْعُ الاْخْوانِ.

«تحف العقول، ص. ۴۸۹»

امام حسن عسکری (ع) فرمود: دو خصلت و حالتی که والاتر از آن دو چیز نمی‌باشد عبارتند از: ایمان و اعتقاد به خداوند، نفع رساندن به دوستان و آشنایان.

*****************
۵- قالَ الإمامُ الْحَسَنِ الْعَسْکَری – علیه السلام –: قُولُوا لِلنّاسِ حُسْناً، مُؤْمِنُهُمْ وَ مُخالِفُهُمْ، أمَّا الْمُؤْمِنُونَ فَیَبْسِطُ لَهُمْ وَجْهَهُ، وَ أمَّا الْمُخالِفُونَ فَیُکَلِّمُهُمْ بِالْمُداراهِ لاِجْتِذابِهِمْ إلَی الاْیِمانِ.

«مستدرک الوسائل، ج. ۱۲، ص. ۲۶۱، ح. ۱۴۰۶۱»

امام حسن عسکری (ع) فرمود: با دوست و دشمن خوش گفتار و خوش برخورد باشید، امّا با دوستان مؤمن به عنوان یک وظیفه که باید همیشه نسبت به یکدیگر با چهره‌ای شاداب برخورد نمایند، امّا نسبت به مخالفین به جهت مدارا و جذب به اسلام و احکام آن.

*****************
۶- قالَ الإمامُ الْحَسَنِ الْعَسْکَری – علیه السلام –: اللِّحاقُ بِمَنْ تَرْجُو خَیْرٌ مِنَ المُقامِ مَعَ مَنْ لا تَأْمَّنُ شَرَّهُ.

«مستدرک الوسائل، ج. ۸، ص. ۳۵۱، ح. ۵»

امام حسن عسکری (ع) فرمود: تداوم دوستی و معاشرت با کسی که احتمال دارد سودی برایت داشته باشد، بهتر است از کسی که محتمل است شرّ جانی، مالی، دینی و … برایت داشته باشد.

*****************
۷- قالَ الإمامُ الْحَسَنِ الْعَسْکَری – علیه السلام –: إیّاکَ وَ الاْذاعَهَ وَ طَلَبَ الرِّئاسَهِ، فَإنَّهُما یَدْعُوانِ إلَی الْهَلَکَهِ.

«بحارالأنوار، ج. ۵۰، ص. ۲۹۶»

امام حسن عسکری (ع) فرمود: مواظب باش از این که بخواهی شایعه و سخن پراکنی نمائی و یا این که بخواهی دنبال مقام و ریاست باشی و تشنه آن گردی، چون هر دوی آن‌ها انسان را هلاک خواهد نمود.

صفحات: 1· 2

خانه زندان است و زندان خانه، این سرگذشت 6 سال امامت پیشوای جوان شیعیان است در زمستانی ترین روزهای تاریخ. حالا زهر به جان فرزند زهرا افتاده، سامرا ماتمسرا خواهد شد اگر… خدا نکند!
چندی پیش شیعیان آمده بودند، مخفیانه، تا از امامشان رهنمودی بگیرند. امام لب گشود و سندی ساخت که تا قیامت دوستانش را کفایت کند. امروز نوبت من است که نامه را بگشایم:

بسم الله الرحمن الرحیم
شما را سفارش مى‌كنم به رعايت تقواى الهى،پيشه كردن پارسايى در دين خود،كوشش بسيار براى خدا، راستگويى، امانت پردازى به كسى كه چيزى به شما سپرده خواه نيكوكار باشد و خواه بدكار، انجام سجده‌هاى طولانى و خوش همسايگى …
زيرا هر يك از شما كه در دينش پارسا و در گفتارش راستگو باشد و امانت مردم را بپردازد و با آنان خوش اخلاقى نمايد، در اين صورت گويند: اين يك شيعه است! من از شنيدن آن جمله شادمان مى‌شوم.
از خدا پروا نماييد و زينت باشيد نه مايۀ زشتى [و سرافكندگى]،همۀ دوستى را به سوى ما بكشانيد و هر زشتى را از ما دور نماييد؛ زيرا هر خوبى كه در حقّ‌ ما گفته آيد ما شايستگى آن را داريم و هر بدى كه در بارۀ ما بر زبان آيد ما چنان نيستم…
بسيار ياد خدا و ياد مرگ نماييد و بسيار به تلاوت قرآن بپردازيد و صلوات بر پيامبر صلّى اللّٰه عليه و آله فرستيد؛ زيرا صلوات بر رسول خدا صلّى اللّٰه عليه و آله ده حسنه دارد. آنچه را به شما سفارش كردم در حفظ‍‌ آن بكوشيد، شما را به خدا مى‌سپارم و به شما درود مى‌گويم.[1]

صفحات: 1· 2

رهبر انقلاب در آن دیدار با تمجید از مقام برجسته علمی و معنوی حضرت عبدالعظیم الحسنی(ع)، از ایشان به عنوان یک محدث عظیم الشأن و یک مؤلف بزرگ نامبردند و بیان کردند: «تا جایی که برای ما محرز شده است، حضرت عبدالعظیم اولین کسی است که خُطب امیرالمؤمنان(ع) را در یک کتاب جمع آوری کرده است و تقریباً در 150 سال قبل از گردآوری نهج البلاغه بوسیله سید رضی، نهج البلاغه ای متشکل از خطب امیرالمؤمنین را تألیف کرده است.»

حضرت آیت الله خامنه ای همچنین بر مقام والای معنوی حضرت عبدالعظیم الحسنی(ع) تأکید کرده و گفتند: «درباره مقام معنوی ایشان هم روایت است که کسی از اهالی ری خدمت امام هادی(ع) رسید و عرض کرد که من به زیارت حضرت حسین ابن علی(ع) به کربلا رفته بودم و حضرت به ایشان فرمودند که اگر عبدالعظیم(ع) را در ری زیارت کنی، مثل این است که حضرت ابی عبدالله الحسین(ع) را در کربلا زیارت کرده باشی.»

اما رهبر انقلاب در توضیح این روایت به یک نکته خاصی اشاره کردند و آن انگیزه حضرت امام هادی(ع) از بیان این روایت بود که ایشان می خواستند که این مشعل نورانی در این نقطه از ایران بدرخشد و همچنین می خواستند که آحاد ملت مسلمان از نور این مشعل انوار اهل بیت(ع) بهره مند شوند.

رهبر انقلاب در این دیدار در ذکرِ یک روایت دیگر نیز گفتند: یک روایت دیگر از حضرت هادی علیه السلام است که هم جنبه علمی حضرت عبدالعظیم الحسنی علیه السلام را نشان می دهد و هم جنبه معنوی ایشان را و آن این است که کسی خدمت امام هادی علیه السلام می رسد و حضرت از او می پرسد: «تو از کجا هستی؟» و او پاسخ می دهد: «اهل ری هستم» و حضرت به او می فرمایند: «تو هر مشکلی در امر دین داشتی می توانی به عبدالعظیم مراجعه کنی یعنی ایشان را به عنوان یک مرجع دینی معرفی می کنند و سپس می فرمایند: «سلام من را به ایشان برسان» که این هم گویای مقام و منزلت معنوی ایشان است.

صفحات: 1· 2

یکى از آداب مجلس علم آن است که معلم به متعلّمان و مخاطبان درود فرستد و سلام کند. این ادبى است که ذات اقدس اله در سوره مبارکه انعام به ما آموخت، فرمود: «وَ إِذا جاءَکَ الَّذِینَ یُؤمِنُونَ بِآیاتِنا فَقُلْ سَلامٌ عَلَیْکُمْ یعنى وقتى مؤمنین براى فراگیرى علوم الهى به محضر تو آمدند بگو سلامٌ علیکم (سوره انعام آیه ۵۴.)

مخاطبانى که در مجلس رسول اکرم (صلی الله علیه وآله) شرف حضور داشتند دو گروه بودند. متوسطین آنها سلام را از خود پیغمبر و برخى از آنها سلام را از خدا دریافت مى کردند. البته سلام خدا همان اعطاى سلامتى است. این طور نیست که خدا لفظاً به کسى سلام کند، و مهمترین نوع سلامتى هم، سلامتى دل است. اگر دلى از یاد غیر خدا خالى بود چنین دلى سالم است. وقتى ظرف دل سالم بود جا براى مظروف وجود دارد و آنگاه است که علوم و معارف را در چنین ظرفى مى ریزند. بنابراین ذات اقدس اله اول به انسان ظرف مى دهد بعد ظرفیت و در نهایت مظروف عطا مى کند.

از طرف دیگر سلامت دل در شکستن دل است و لذا اگر انسان حالى پیدا کرد که دلش شکست باید شاکر باشد، اگر مطلبى فرا گرفت باید شاکر باشد چون همه اینها از عطایاى الهى است. به هر حال سلامت دل نیمى از راه است براى اینکه ظرف سالم، مادامى که تهى از مظروف باشد سودى ندارد.

اینکه ما در عرض ادب به پیشگاه معصومین (علیهم السلام) در زیارت ها مى خوانیم السلام علیکم و رحمة اللّه و برکاته این سلامت مربوط به سلامت قلب و ظرف است و آن رحمتى که مسئلت مى کنیم ناظر به مظروف است. در واقع از خدا دو چیز طلب مى کنیم: یکى سلامت ظرف دل و دوم داشتن مظروف خوب، یعنى از خدا مى خواهیم که رحمت و برکات خود را بر قلب ما، نازل کند و قلب ما را از یاد غیر خود تطهیر نماید.

صفحات: 1· 2

در منابع روایی در زمینه ویژگی‌های اخلاقی امام صادق (ع) گزارش‌هایی از زهد، انفاق، علم فراوان، عبادت بسیار و تلاوت قرآن آمده است. محمد بن طلحه امام صادق (ع) را از بزرگترین افراد اهل بیت، دارای علم فراوان، بسیار اهل عبادت و زهد و تلاوت قرآن توصیف کرده است. مالک بن انس از ائمه فقهی اهل سنت گفته است: «در مدتی که پیش امام صادق (ع) می‌رفته، همیشه او را در یکی از سه حالت نمازخواندن، روزه‌داری و ذکرگفتن دیده است».

به گزارش بحار الانوار، امام در پاسخ به درخواست فقیری، چهارصد درهم به او داد و، چون سپاس‌گزاری او را دید، انگشترش را هم که ده هزار درهم می‌ارزید، به وی بخشید. روایت‌هایی نیز از انفاق‌های پنهانی امام صادق (ع) در دست است. به نوشته کتاب کافی، او شب‌ها مقداری نان و گوشت و پول در کیسه می‌ریخت و به صورت ناشناس به در خانه تهیدستان شهر می‌برد و میان آن‌ها تقسیم می‌کرد. ابوجعفر خثعمی نقل کرده است که امام صادق (ع) کیسه پولی را به او داد و از او خواست آن را به فردی از بنی‌هاشم بدهد و نگوید که چه کسی آن را فرستاده است. به گفته خثعمی هنگامی که آن فرد پول را گرفت، برای فرستنده آن دعا کرد و گفت: «او همیشه برایش پول می‌فرستد؛ اما امام صادق (ع)، باوجود ثروتش چیزی به او نمی‌دهد».

صفحات: 1· 2