مدرسه علمیه الزهرا(س) واوان

پرسش در چند محور پاسخ داده مي شود:

 1-در برخي روايات آمده: شخصي به حضور رسول خدا | رسيد و از حضرت درباره اين که چرا بر امت محمد سي روز روزه واجب شده است در حالي که بر امت هاي گذشته بيشتر از سي روز واجب بوده است سوال کرد؟
حضرت پيامبر در پاسخ فرمود: آدم (ابوالبشر) وقتي از درخت نهي شده خورد،‌ آنچه که خورده بود به مدت سي روز در شکم او باقي ماند،‌ به همين دليل خداوند بر فرزندان آدم سي روز را به عنوان روزه واجب کرده تا به مدت سي روز گرسنگي و تشنگي بکشند و خداوند همان سي روز را بر امت من روزه قرار داد. بعد حضرت اين آيه مبارکه را تلاوت کرد:

﴿کُتِبَ عَلَيْکُمُ الصِّيَامُ کَمَا کُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِن قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ * أَيَّامًا مَّعْدُودَاتٍ﴾[۱]

بر شما روزه واجب شد آن گونه که بر کساني که قبل از شما بودند واجب شده بود، شايد تقوا پيشه کنيد، با گرفتن چند روز روزه.
بعد فرمود: هر مؤمني ماه رمضان را روزه بگيرد خداوند هفت خصلت براي او قرار مي دهد: گوشت هاي حرام از بدن او مي ريزد، به رحمت خدا نزديک مي شود، کفاره خطاي آدم محسوب مي شود، سکرات مرگ بر او آسان مي گردد، از گرسنگي و تشنگي روز قيامت در امان است، از آتش محفوظ مي ماند و خداوند او را از ميوه و غذاهاي پاکيزه بهشت اطعام مي کند.[٢]
از اين حديث دو نکته بخوبي بدست مي آيد نکته اول آن که همان طور که محصول درخت نهي شده به مدت ۳۰ روز در شکم آدم (ابوالبشر) باقي بود، بر امت محمدي | به همان اندازه روزه واجب شده است. نکته دوم آن که از همان اول در ابتداء روزه در اسلام ۳۰ روز (يا يک ماه قمري) بوده است. بنابراين با استناد به اين حديث بايد گفت که روزه در اسلام از اول همين (يک ماه) بوده است. اما از تورات برمي آيد که موسي (ع)چهل روز روزه داشته است. و همچنين طبق آنچه از انجيل بدست مي آيد حضرت عيسي (ع)نيز چهل روز روزه داشته است و همچنين حواريون حضرت عيسي نيز چهل روز روزه مي گرفته است.[۳]
٢. وصف ماه مبارک رمضان در سوره بقره آمده که فرمود:

﴿شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِيَ أُنزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِّلنَّاسِ…﴾[۴]

يعني ماه رمضان ماهي است که قرآن براي راهنمائي مردم و نشانه هاي هدايت و فرق ميان حق و باطل در آن نازل شده. در اين آيه مبارک جريان نزول قرآن به عنوان بارزترين وصف ماه رمضان ذکر شده است.
۳. اما اين که چرا ماه رمضان براي روزه گرفتن برگزيده شده است؟ به خاطر آن است که اين ماه بر ساير ماه ها برتري دارد چون در اين ماه است که قرآن به عنوان کامل ترين دستور آسماني براي بشر فرستاده شده است و طبق متون ديني همه کتابهاي بزرگ آسماني مثل (تورات) و (انجيل) و (زبور) و (حنها) در اين ماه نازل شده اند. و از امام صادق (ع)نقل شده که (تورات) در ششم ماه رمضان، و (انجيل) در دوازدهم ماه رمضان و (زبور) در هيجدهم، و قرآن در شب قدر ماه رمضان نازل شده است.[۵] پس بدين ترتيب در عظمت ماه رمضان همان پس که آن همه کتابهاي آسماني در اين ماه فرود آمده است.[۶]

ادامه »

ويژگى برجسته‏‌اي كه در فضاى ماه با فضيلت رمضان جلوه‏گر است، وجود زمينه‏ها و ظرفيت‏هايى است كه براى ميهمانى خداى سبحان فراهم آمده‏اند، آنگونه كه پيامبر خدا در توصيف اين ويژگى فرمود:
“هُوَ شَهرٌ دُعيتُم فيهِ إلى ضِيافَةِ اللهِ، وَ جُعِلتُم فيهِ مِن أهلِ كَرامَةِ اللهِ؛ ماهى است كه در آن به ميهمانى خدا دعوت گشته‏ايد و از اهل كرامت خدا قرار داده شده‏ايد.
در حقيقت، اين ويژگى، سرچشمه همه ويژگى‏ها و بركات اين ماه مبارك است. به عبارت ديگر، مى‏توان گفت كه ميهمانى الهى در اين مقطع زمانى، و غذاهاى معنوى ويژه‏اى كه خداوند براى پذيرايى از ميهمانانش در چنين ضيافتى فراهم ساخته است، ريشه تحوّلات ژرف معنوى‏اى است كه در اين ماه با فضيلت، بر زندگى انسان سايه مى‏افكنند، و سفره‏اى است گسترده براى همگان كه هر كس، مى‏تواند از بركات بى‏شمار آن برخوردار شود.

معناى ميهمانى خدا
نخستين سؤالى كه در اينجا مطرح مي‌شود، معناى ميهمانى خداى سبحان در اين ماه و ميزبانى او از دوستانش است. مگر همه مردم در همه اوقات، ميهمانان خدا نيستند كه بر سر سفره الهى فرود آمده ‏اند؟
به علاوه، پايه ميهمانى، همان خوردنى و آشاميدنى‏اى است كه ميزبان براى ميهمان فراهم مى‏كند . پس، اين چه ضيافتى است كه پرهيز از خوردن و آشاميدن، نخستين شرط آن است؟
پاسخ اين سؤال، از تحليل واقع‏بينانه حقيقت انسان و شناخت بنيادهاى وجودى او به دست مى‏ آيد . انسان از نگاه اسلام، تركيبى از جسم و جان است. همانگونه كه جسم انسان براى تداوم وجود خويش نيازمند غذاهاى مادّى است، هويّت و حقيقت انسانىِ او نيز نيازمند غذاهاى معنوى از سنخ خود است.روشن است كه خداوند سبحان، ميهمانى رمضان را براى پذيرايى از جسم و وجود مادّىِ دوستانش فراهم نساخته است؛ چرا كه بدن‏هاى آنان، مثل همگان، در ضيافت هميشگى خدايند، و به تعبير سعدى شيرازى:
اديم زمين، سفره عام اوست چه دشمن بر اين خوان يغما، چه دوست(1)
اين در حالى است كه اغلب دشمنان خدا از اين سفره گسترده، بيش از ديگران بهره مى‏برند. نتيجه، اين كه: ارزش پذيرايى از جسم و تأمين خواسته‏هاى مادّى، هرگز به پاى تأمين نيازهاى معنوى نمى‏رسد، به خصوص كه قرآن كريم تصريح مى‏كند: اگر بيم آن نبود كه همه مردم به كفر بگروند، كافر به بالاترين امكانات مادّى، نايل مى‏شد:
«وَ لَوْ لاَ أَن يَكُونَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً لَّجَعَلْنَا لِمَن يَكْفُرُ بِالرَّحْمَـنِ لِبُيُوتِهِمْ سُقُفًا مِّن فِضَّةٍ وَ مَعَارِجَ عَلَيْهَا يَظْهَرُونَ * وَ لِبُيُوتِهِمْ أَبْوَابًا وَ سُرُرًا عَلَيْهَا يَتَّكِـئونَ * وَ زُخْرُفًا وَ إِن كُلُّ ذَ لِكَ لَمَّا مَتَـعُ الْحَيَوةِ الدُّنْيَا وَ الْأَخِرَةُ عِندَ رَبِّكَ لِلْمُتَّقِينَ»(2)؛ اگر بيم آن نبود كه مردم (در، گمراهى) امّتِ واحد شوند، براى خانه‏هاى كسانى كه به خداوندْ كافر مى‏شوند، سقف‏هايى از نقره و نردبان‏هايى قرار مى‏داديم كه از آن بالا بروند* و براى خانه‏هايشان درها و تخت‏هايى كه بر آن تكيه زنند، قرار مى‏داديم * و [نيز] انواع زيورها را . همانا همه اينها كالاى زندگى دنيايى است و سراى آخرت نزد پروردگارت براى تقواپيشگان است.
خداى متعال در ميهمان‏سراى رمضان، جان‏ها و روح‏هاى دوستانش را به ضيافت فرا خوانده است، نه بدن‏ها و وجود مادّى آنان را، و اين، ضيافتى است كه جز او، كسى ارزش آن را نمى‏داند. از اين رو خداى سبحان فرموده است:
«الصَّومُ لى وَ أنَا أجزى بِهِ ؛ روزه، از آنِ من است و من خود، پاداش آن را مى‏دهم .
در حديثي از پيامبر اكرم صلى ‏الله‏ عليه ‏و ‏آله نيز آمده است:
«لَو أنَّ الدُّنيا كانَت تَعدِلُ عِندَ الله‏ِ عز و جل جَناحَ بَعُوضَةٍ، ما سَقَى الكافِرَ، وَ الفاجِرَ مِنها شَربَةً مِن ماءٍ (3)؛ اگر نبود اين كه دنيا در نزد خدا برابر با بال پشه‏اى هم نيست، هرگز در آن، يك جرعه آب نيز به كافر و فاجر نمى‏نوشاند!

از سوى ديگر، شرايط و آداب اين ميهمانى، بايد هماهنگ با ضيافت جان باشد و طعام و نوشيدنى آن، هماهنگ با ضيافت روح و هدف از آن نيز پديد آوردن تحوّل روحى و تجديد حيات معنوى انسان و تقويت بنيه روانى او .
در اين زمينه، عالم ربّانى مرحوم شيخ رضا (فرزند فقيه و فيلسوف و عارف بزرگوار، شيخ محمّدحسين اصفهانى) در الرسالة المجديّة در شرح اين سخن پيامبر اكرم (صلى‏الله‏عليه‏و‏آله) كه: «در اين ماه، به ميهمانى الهى دعوت گشته‏ايد و از اهل كرامت الهى قرار داده شده‏ايد»، چه زيبا نوشته است كه:
بدان! اين ميهمانى، پذيرايى از جسم نيست و بدن تو به اين ميهمانى دعوت نشده است؛ چرا كه تو در ماه رمضان، در همان خانه‏اى ساكن هستى كه در ماه شعبان ساكن بودى و غذاى تو، همان نان و آب‏گوشتى است كه در ماه‏هاى ديگر سال مى‏خوردى، [با اين تفاوت كه] در روزهاى اين ماه، از خوردن آن منع شده‏اى؛ بلكه روح توست كه ميهمان اين ضيافت است و به منزل و غذايى ديگر دعوت شده است كه روحانى و هماهنگ با روح است .
دعوت به ماه رمضان، دعوت به بهشت است و غذاهاى اين ميهمانى نيز از نوع غذاهاى بهشتى است. هر دو، ميهمان خانه خدايند؛ ليكن نام ميهمان‏سرا در اين جا «ماه رمضان» است و نامش در آنجا «غرفه‏هاى بهشتى». اينجا غيب است و آنجا مشهود و عيان؛ اينجا تسبيح و تهليل است و آنجا چشمه سلسبيل؛ اينجا نعمت‏هاى پوشيده و اندوخته هستند و آنجا «ميوه‏اى از آنچه برمى‏گزينند * و گوشت بريان پرنده‏اى كه ميل دارند»(4)
پس نعمت‏ها در هر جهان با پوشش همان جهان، آشكار مى‏شوند و گاهى هم هست كه نعمت‏ها در همين دنيا براى پيامبران و معصومان، به شكل آن جهانى، آشكار مى‏شوند. آنچه در روايات بسيارى آمده كه: پيامبر خدا براى فاطمه زهرا (عليهاالسلام) يا امام حسن و امام حسين (عليهماالسلام) ميوه‏اى از ميوه‏هاى بهشت يا جامه‏اى از جامه‏هاى بهشت آورد، گواه اين مطلب است . بلكه بالاتر از اين، گاهى اين امور براى شيعيان خاص نيز فراهم مى‏آيد، البتّه به تناسب وسعت وجود و مرتبه‏اى از كمال كه به آن رسيده‏اند. بارها و بارها از نزديك‏ترين خويشانِ سببى و نسبى خود به نظر مى‏رسد كه مقصود وى، پدر بزرگوارش شيخ محمّدحسين اصفهانى (كُمپانى) باشد. شنيده‏ام كه مى‏گفت:
«در يكى از روزهاى ماه رمضان، مشغول خواندن زيارت “امين الله‏” در مرقد اميرمؤمنان در نجف بودم . چون به اين عبارتِ زيارت رسيدم كه: «مائده‏هاى رحمت براى آنانى كه از خوان نعمتت روزى مى‏طلبند، آماده است و سرچشمه‏هاى سيرابى براى تشنگان، پُر آب است»، در همان حال كه در معناى آن تأمّل و انديشه مى‏كردم، ناگهان سفره‏اى برايم آشكار شد كه طعام‏ها و نوشيدنى‏هاى گوناگون بر آن چيده شده بود، آن چنان كه تا آن زمان، تصوّرش را هم نكرده بودم. من مشغول خوردن از غذاى آن بودم و در همان حال به يك مسئله فقهى نيز مى‏انديشيدم . حالتى شگفت و دهشت‏زا بود! در واقع، حقيقت غذا [ى روح]، همين است كه روزه را باطل نمى‏كند … .»
شراب طهور در زندگى دنيا، محبّت خداست و بهترين زماني كه براى فراهم ساختن آن مغتنم است، همين ضيافتى است كه ساقى‏اش، همان ميزبانش است .
هرگز مپندار كه تعبيرات اين بنده، خيالات و اوهام شاعران يا شطحيّات صوفيان افراطى است . هرگز مباد كه از زبان قرآن و حديث، فراتر روم يا در اعتقاداتم از آنچه خداوند و پيامبر (صلى‏الله‏عليه‏و‏آله) گفته و به آن فرمان داده‏اند، پيش‏تر روم؛ بلكه مقصود، سخنِ همان خدايى است كه در سوره «هل أتى» مى‏فرمايد: «خداوند به آنان شراب طهور مى‏نوشاند.» (5)

ادامه »

شما در اين چند روزى كه به ماه رمضان مانده، به فكر باشيد، خود را اصلاح كرده، توجه به حق تعالى پيدا نماييد.
از كردار و رفتار ناشايسته خود ، استغفار كنيد! اگر خداى نخواسته، گناهى مرتكب شده‏ايد، قبل از ورود به ماه مبارك رمضان ، توبه كنيد! زبان را به مناجات حق تعالى عادت دهيد! مبادا در ماه مبارك رمضان، از شما غيبتى، تهمتى و خلاصه گناهى سر بزند و در محضر ربوبى، با نعم الهى و در مهمان سراى بارى تعالى، آلوده به معاصى باشيد! شما اقلا، به آداب اوليه‏ روزه عمل نماييد و همان ‏طورى كه شكم خود را از خوردن و آشاميدن نگه مى‏داريد، چشم و گوش و زبان را هم از معاصى باز داريد! از هم اكنون بنا بگذاريد كه زبان را از غيبت، تهمت، بدگويى و دروغ نگهداشته، كينه، حسد و ديگر صفات زشت ‏شيطانى را از دل بيرون كنيد!
اگر با پايان يافتن ماه مبارك رمضان، در اعمال و كردار شما هيچ گونه تغييرى پديد نيامد، و راه و روش شما با قبل از ماه صيام فرقى نكرد، معلوم مى‏شود روزه‏اى كه از شما خواسته‏اند ، محقق نشده است.
اگر ديديد كسى مى‏خواهد غيبت كند، جلوگيرى كنيد و به او بگوييد! «ما، متعهد شده‏ايم كه در اين سى ‏روز ماه مبارك رمضان، از امور محرمه خود دارى ورزيم.» و اگر نمى‏توانيد او را از غيبت ‏باز داريد، از آن مجلس خارج شويد! ننشينيد و گوش كنيد! باز تكرار مى‏كنم تصميم بگيريد در اين سى روز ماه مبارك رمضان، مراقب زبان، چشم، گوش و همه‏ اعضاء و جوارح خود باشيد.
توجه بكنيد كه به آداب ماه مبارك رمضان عمل كنيد; فقط، دعا خواندن نباشد، دعا به معناى واقعى‏اش باشد . (18)

منبع:پایگاه اطلاع رسانی حوزه

پی نوشت:

18- سيماى فرزانگان، صص 159 و 161 برداشتهايى از سيره‏ امام خمينى، ج 3 ، ص 8 .

کتاب «خصائص ام المومنین خدیجة کبری علیهاسلام»،‌ کتاب «حامیه الرسول» و کتاب «محبوبه المصطفی» توسط انتشارات طوبای محبت منتشر شد.

قلم و بیان از وصف شخصیت، عظمت و جلالت شــأن اُمّ المؤمنین حضرت خدیجة کبری علیها السلام عاجز و ناتوان است و باید گفت غیر از اهل بیت عصمت وطهارت علیهم السلام کسی نمی تواند آن حضرت را آنگونه که بوده اند توصیف نماید.

کمتر بانویی در جامعه زنان همچون حضرت خدیجه علیهاسلام همسر بزرگوار رسول خدا صلی الله علیه و آله درخشیده است. بهره مندی از صفات عالی انسانی و رفتار برخاسته از بینش متعالی او چنان شخصیتی از وی ساخته که تا سال ها پس از رحلت جانسوزش، هرگاه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نام او را می شنید، اشک بر گونه های مبارکش جاری می گشت.

کتاب «خصائص ام المومنین خدیجة کبری علیهاسلام» در 684 صفحه شامل 160 ویژگی از خصوصیات همسر وفادار پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله و دارای یک پیشگفتار و 160 فصل است.
انتشار سه کتاب درباره حضرت خدیجه (س)

مؤلف در فصل های این کتاب می کوشد بر آیات قرآن و روایات معتبر تکیه کند. و با بهره وری از آیات و روایات معتبر در منابع شیعه و سنی اشاره به ویژگی‌هایی از خصوصیات خدیجه کبری ــ علیهاالسلام ــ نموده و در حد توان، فضائل آن حضرت را بازگو نموده است. از ویژگیهای مهم این کتاب، پرداختن به برخی جعلیات تاریخی درباره خدیجه علیهاسلام و ذکر بی محتوایی و عدم سندیت تاریخی برخی انتساب ها و برشمردن صفات عالی آن حضرت است.

در کتاب «خصائص ام المومنین خدیجه الکبری»، به بررسی شخصیت آن بانوی با فضیلت پرداخته شده است که ویژگی های وی همانند ایمان و اعتقاد راسخ، نجابت و پاکدامنی، حق جویی و حق پذیری، ایثار و فداکاری، حسن رفتار با همسر، راستی و درستی، و مقاومت و صبوری از او شخصیت ممتازی ساخته است که وی را به عنوان یکی از بهترین الگوهای کمال و جمال انسانی برای همه ی مسلمانان به ویژه بانوان حق طلب مطرح می سازد، ویژگی های والایی که سبب شرافت مقام و کسب امتیازات منحصر به فردی برای آن بانو گردید، همچون: (اصطفا و برگزیدی از سوی خدا)، (برخورداری از سلام خداوند و جبرئیل علیه السلام)، (مباهات خداوند بر فرشتگان کریمش به وجود او)، ( افتخار مادری بر نسل پاک پیامبر صلی الله علیه و آله)، (محسوب شدن از جمله اصحاب اعراف)، (قرار گرفتن در زمره مقربین بهشتی) و ….

همچنین کتاب «حامیة الرسول» شامل 53 ویژگی پیرامون فضائل و مناقب حضرت خدیجه علیها سلام می باشد.

این کتاب در 305 صفحه، ضمن اشاره به 53 ویژگی بر حسب سن شریف و مبارک حضرت خدیجة کبری علیها السلام،‌ به ذکر فضائل و شخصیت آن حضرت پرداخته است.

کتاب محبوبة المصطفی صلی الله علیه و آله، در 96 صفحه، در واقع سیری کوتاه در زندگانی ام المومنین حضرت خدیجه کبری علیهاسلام نموده است.

مولف این سه کتاب، استاد حسین تهرانی می باشد که سعی نموده سه کتاب در سه سطح برای عموم جامعه تالیف نماید و انتشارات طوبای محبت در قم موفق به انتشار آن در سال 1395 گردیده است که امید آن می رود در ایام وفات آن بانوی مکرمه یعنی در دهم ماه رمضان،‌ این کتب مورد استفاده علاقمندان معارف دینی و اسلامی قرار گیرد.

منیع:پایگاه اطلاع رسانی وارث

1-بصيرت ژرف:از بالاترين فضايل خديجه كبري اين است كه از انديشه بلند وفكرعميق برخوردار بود.اين امر رامي توان از انتخاب پيامبر(‌‌‌‌ص) به عنوان شوهر آينده وشايسته خوداز بين آن همه خواستگاران پولداروتاجرفهميد به همين جهت راز پيشنهادازدواج بامحمد (ص) را چنين بيان مي كند:”يابن عم،اني قد رغبت فيك لقرابتك مني وشرفك في قومك وامانتك عندهم وحسن خلقك و صدق حديثك ،اي پسر عمو من به خاطر خويشاوندي با من وشرف وامانت داري ات درميان قوم خود وبه جهت اخلاق نيكت به تو تماِِِِْْْْْْْْْْْيل پيدا كردم .

ْجملات فوق به خوبي نشان مي دهدكه محبت وارادت اين بانو به پيامبر اكرم براساس عشق مجازي ومحبت شهواني نبوده بلكه براثرمعرفت وشناخت عميقي بوده است كه ازشخصيت محمد(ص)داشت .

2-ايمان واسلام محكم وپايدار:همان بصيرت ژرف خديجه كه باعث انتخاب محمد براي همسري آينده او شدعامل ايمان واسلام اونيز گشت وباعث شدلقب اول زن مسلمان رابه خود اختصاص دهد.

3-برترين بانوان دو سرا:برترين زنان جهان هستي راچهارزن تشكيل مي دهند چنانكه ابن اثير ازانس بن مالك از پيامبر اسلام (ص)نقل كرده كه فرمودند"خيرنساء العالمين مريم ،آسيه، خديجه وفاطمه “برترين زنان‌‌‌‌عالم ؛مريم، آسيه، خديجه وفاطمه (ع)هستند.

4-مادرزهرا‌(س):طبق نص قرآن كريم همسران پيامبر مادران روحاني مؤمنان و"ام المؤمنين"هستند و"ازواجه امهاتهم"همسران واو مادران مؤمنين هستند وخديجه ازبرترين مصداقهاي آيه بشمار مي رود.واين سعادت دربين همه زنان حضرت نصيب حضرت خدیجه سلام الله علیها گشت كه يازده امام از نسل او ازطريق فاطمه زهرا(س)پديد آمد.

5-سخاوت و انفاق بي بديل:ثروت خديجه درآنزمان زبانزد خاص وعام بود.ثروت اين بانوي كاردان وعاقله به قدري زياد بود كه مالداران درجه يك قريش چون ابوجهل وعقبة بن ابي مغيط در نزد او ناچيز به شمار مي رفتند.ثروت خديجه از اين جهت براي اوفضيلت محسوب مي گردد كه تمام آن اموال را در خدمت به اسلام وپيشبرد اهداف پيامبر اكرم (ص)قرار داد واين در كلام حضرت محمد ‌(ص)صراحتاً نمايان است:"هيچ ثروتي هرگزمانند ثروت حضرت خدیجه سلام الله علیها به من سود نرساند.”

6-صبر وبردباري بي مانند:فردي مانند حضرت خدیجه سلام الله علیها كه در درون ثروت فراوان بزرگ شده طبعاً بايد نازپرورده وكم تحمل باشداما حضرت خدیجه سلام الله علیها با برخورداري از نعمتها بعد از ازدواج وايمان به پيامبر اكرم خود را براي تحمل همه سختيها آماده كرد تحمل فشارهاي مختلف مشركان مكه، سرزنشهاي بستگان، محاصره اقتصادي در شعب ابي طالب و… مخصوصاً محاصره اقتصادي، سخت اورا اذيت وآزار دادوبا كهولت سن‌‌‌‌‌(63-65 سالگي )تحمل وبردباري نهايي را به عرصه نمايش گذاشت.

7-حامي رسالت ومحب امامت: در مورد محبت وارادت خديجه (ع)نسبت به علي(ع)، مرحوم مجلسي چنين نقل مي كند: پس از ازدواج پيامبر اكرم (ص)با خديجه(س)[وبه دنيا آمدن علي (ع)]، خديجه را از دوستي ومحبت علي خبر دادوخديجه پس از آن[به علي محبت فراوان داشت] وبراي آن حضرت به وسيله خدمتكارانش لباس ،زيور آلات، كنيز وملزومات مي فرستاد؛ به گونه اي كه مردم مي گفتند:علي برادر محمد ومحبوبترين افراد نزد اوست ونور چشم خديجه به حساب مي آيد… الطاف ومحبتهاي خديجه صبح وشام به خانه ابوطالب روان بود.

در خصوص امامت اميرمؤمنان رسول اكرم به حضرت خدیجه سلام الله علیها فرمود:"هو مولاك ومولي المؤمنين وامامهم بعدي ؛ علي مولاي توومولاي تمام مؤمنان وامام آنها پس از من است."آنگاه دست خود را بالاي دست امير مؤمنان گذاشت وخديجه دست خودرا بالاي دست پيامبرقررار دادواين گونه بيعت ابدي ولايت مداري را انجام داد.

منبع:سایت اهل بیت(ع)