مدرسه علمیه الزهرا(س) واوان

من عاشق سیمای محمدم، او معلم و حامی راستین و نخستین من است. من فرزند کعبه ام و پیرو راه ابراهیم. وقتی در اقتدا به ابراهیم از مشرکان اعلام برائت می کنم و در اقتدا به علی(ع) سوره برائت را در مسجدالاحرام می خوانم، در ماه حرام و «شهر حرام » و در حال احرام، خونم حلال می گردد.

هان، مسلمانان، من مسلمانم. نامم وحدت اسلامی است. من چتر حفاظت خدایم. من عاشق کعبه شمایم. من سرود آزادی شما را زمزمه می کنم. با دشمن شما می جنگم. من با بچه های مسجد نماز می خوانم. در میان دسته های عزاداری سیدالشهدا، سینه می زنم. در جشن میلاد رسول خدا(ص) سرود «هماهنگی و اتحاد» می سرایم. ای مسلمانان، من سالها در زندان سپری کردم، روزها شکنجه شدم و بارها بر صلیب بالا رفتم. زندان من «تحجر» نام داشت و شکنجه گاه من «تبعیض » و صلیب من «التقاط » فریاد از این سه، فریاد از «تحجر»! فریاد از «تبعیض » و امان از «التقاط »!

تحجر روح مرا، شور و نشاط مرا، و تلاش و تکاپوی مرا می گیرد. «تبعیض » دست و پایم را می برد دلم را به درد می آورد و التقاط چوبه دار من است.

من وحدت نام دارم. وحدت اسلامی.

گاه برای فریب مردم به نام من شعار می دهند. برای پوشاندن چهره منافقانه خویش از وحدت دم می زنند. نام مرا می دزدند. نام کوچکم را، «وحدت ». نام خانوادگیم را، «اسلامی ». هر دو را با هم، «وحدت اسلامی ». اینان منادیان وحدت های شعاری، اجباری، شکلی، تشریفاتی و وحدت فرمایشی اند. من از این وحدت های آمریکایی، شیطانی خت بیزارم. اینان می خواهند بر مزار وحدت اسلامی، جشن بگیرند و از بزرگداشت نام محمد(ص) می ترسند. با دشمنان حضرت رسالت همسفره می شوند و جشن میلاد مبارکش را تحریم می کنند.

من وحدت اسلامی نام دارم. خواهان حضور در میان اقشار گوناگون امت مسلمانم. در جمع شیعه و سنی در محفل روحانی و دانشجو، در روابط دولت و ملت در گردهمایی روحانیت، در صبحگاه نیروهای انتظامی و نظامی، در اجتماع قوای مدیره کشور، در روابط مجلس و دولت، همه جا، من هستم و تا در جمع شما حضور دارم، مقتدرید، عزت و عظمت دارید من چتر حفاظت الهی بر سر شمایم. روزی که از سایه سار این چتر عزت بیرون روید، ضعف و زبونی، فقر و گرسنگی، ترس و یاس، جنگ و جدال به سراغ شما خواهد آمد و شکار شیطان خواهید شد.

من همه دست های پاک را برادرانه می فشارم. هر دستی که انگشتر «ایمان » دارد، چه سپید، چه سیاه، چه زرد و چه سرخ، کوتاه و بلند، زبر و زمخت، نرم و با طراوت همه را به گرمی و با محبت ایمانی می بوسم اما چهار دست را دست بیگانگان می دانم و هرگز نخواهم فشرد:

- دستی که بسوی صهیونیست ها دراز شود.

- دستی که صلیب سرمایه داری را بر دوش کشد.

- دستی که چکش بر سر کارگران و داس در گردن دهقانان نهد.

- دستی که به خون یاران مسلمانم آغشته باشد.

و در میان مسلمانان وحدت اسلامی چهار گروه را خطرناک می داند و هرگز نمی تواند بسوی آنان دست دوستی دراز کند.

1- دستی که در برابر دشمنان اسلام به نشانه «تعظیم » ویا «تسلیم » بر سینه قرار گرفته است.

2- دستی که چماق «تکفیر» برافراشته است.

3- دستی که چوب «تحقیر» بلند کرده است.

4- دستی که شکنجه گاه «تبعیض » را بازسازی می کند.

صفحات: 1· 2

سلام ای امید من! سلامی زیباتر از گل و درخشنده تر از شبنم به تو که می آیی. در انتظارت می مانم، حتی تا پژمرده شدن آخرین گلبرگ هستی. منتظرت می مانم و دستانم را در قنوت برای تو بالا می برم. نگاهم به آسمان است. گوشه ای آماده ی شنیدن صدای گام هایت و در انتظار دیدن قامت زیبایت می نشینم. از تمام بود و نبودم چشم می پوشم وزیر لب دعای آمدنت را می خوانم تا لحظه ی زیبا رسیدنت.

مهدی جان بیا تا دستان مهربانت سایه بانی بر سر مظلومان باشد و ظالمان را سرکوب کند! بیا تا دنیا، گلستان خوبی و صفا شود! بیا تا دل های خسته و چشم های منتظر از شوق دیدار تو بلرزد و اشک بریزد. مهدی جان! آروز دارم تو را ببینم، آروز دارم ببینم زمانی را که گام های مبارکت را بر روی جهان می گذاری و زمانی را که در جهان غوغایی می شود، از خبر آمدن تو. کی می شود تا چشمان منتظرم، نظاره گر تو باشد، کی می شود با آمدنت غم های افزون از دلم پاک شود و شادی در آن حاکم.

صفحات: 1· 2

از [وقوع] غرق [يا دفن] شدن و مسخ و زلزله چاره‌ای نيست!
عرض كردند: ای رسول خدا! آيا در اين امت؟
حضرت فرمودند: آری، هنگامی كه زنان خوانندگی كنند، زنا را حلال شمارند، ربا خورند، شكار در حرم را حلال گردانندو لباس ابريشم پوشند، مردان به مردان و زنان به زنان بسنده كنند(یعنی همجنس بازی كنند).

صفحات: 1· 2

امام رئوف، حضرت اباالحسن علی بن موسی الرضا علیه آلاف التحیة والثناء به حضرت عبدالعظیم حسنی(علیه السلام) فرمودند:

امام رئوف، حضرت اباالحسن علی بن موسی الرضا علیه آلاف التحیة والثناء به حضرت عبدالعظیم حسنی(علیه السلام) فرمودند: ای عبدالعظیم، سلام مرا به دوستان برسان و به آن ها بگو:

شیطان را به دل های خویش راه ندهند.

در گفتار خویش، راست گو باشند و امانت را ادا کنند.

از جدال و نزاع بیهوده ای که سودی برایشان ندارد، دوری کنند و خاموشی را پیشه خود سازند.

به همدیگر روی آورند و به دیدار و ملاقات هم بروند «فان ذلک قربه الی» زیرا این کار موجب نزدیکی به من است.

آنان خود را به دشمنی و بدگویی با یکدیگر مشغول نسازند، زیرا با خود عهد کرده ام که اگر کسی چنین کاری انجام دهد و دوستی از دوستانم را ناراحت کند یا به خشم آورد، خداوند را بخوانم تا او را در دنیا با شدیدترین عذاب ها مجازات کند و در آن سرا نیز از زیان کاران خواهد بود.

به ایشان بگو: همانا پروردگار، نیکوکارانشان را آمرزیده و از خطای گنه کارانشان درگذشته است، مگر کسانی که به خدا شرک ورزیده یا دوستی از دوستانم را آزرده، یا کینه آن ها را به دل بگیرد.

به درستی که خداوند او را نخواهد بخشید تا آن که از کردار ناشایست خویش دست بکشد.

هرگاه از این اعمال نادرست دوری گزیند، آمرزش خدا را شامل خود گردانیده است.

وگرنه، روح ایمان از قلبش بیرون رفته و از ولایت ما خارج گشته است و بهره ای از ولایت ما نخواهد برد «و اعوذبک من ذلک»

صفحات: 1· 2

و این هم وصیتی است که از امالی شیخ(ره)نقل شده که به برادرش امام حسین(ع) فرمود:

«هذا ما اوصی به الحسن بن علی الی اخیه الحسین بن علی: اوصی انه یشهد ان لا اله الا الله وحده لا شریک له، و انه یعبده حق عبادته، لا شریک له فی الملک، و لا ولی له من الذل، و انه خلق کل شی ء فقدره تقدیرا، و انه اولی من عبد، و احق من حمد، من اطاعه رشد، و من عصاه غوی، و من تاب الیه اهتدی.

فانی اوصیک یا حسین بمن خلفت من اهلی و ولدی و اهل بیتک ان تصفح عن مسیئهم، و تقبل من محسنهم، و تکون لهم خلفا و والدا، و ان تدفننی مع رسول الله صلی الله علیه و آله فانی احق به و ببیته، فان ابوا علیک فانشدک الله بالقرابة التی قرب الله عز و جل منک و الرحم الماسة من رسول الله صلی الله علیه و آله ان تهریق فی محجمة من دم، حتی نلقی رسول الله صلی الله علیه و آله فنختصم الیه و نخبره بما کان من الناس الینا بعده » ثم قبض(ع) (1)

(این است آنچه وصیت می کند بدان حسن بن علی به برادرش حسین بن علی: وصیت می کند که گواهی دهد معبودی جز خدای یکتا نیست که شریک ندارد، او پرستش می کند او را بدان جهت که شایسته پرستش است، شریکی در سلطنت ندارد و سرپرستی از خواری برای او نیست، و براستی که هر چیزی را او آفریده و بخوبی و به طور کامل اندازه گیری آن را مقدر فرموده، و شایسته ترین معبود، و سزاوارترین کسی است که او را ستایش کنند، هر که فرمانبرداری او کند راه رشد را یافته، و هر کس که نافرمانیش کند به گمراهی و سرگشتگی افتاده و هر کس به سوی او بازگردد راهنمایی گشته است.

من تو را سفارش می کنم ای حسین به بازماندگانم از خاندان و فرزندان و خانواده خودت که از بدکارشان درگذری، و از نیکوکارشان بپذیری، و برای آنها جانشینی و پدری مهربان باشی، و دیگر آنکه مرا با رسول خدا دفن کنی که من به او و خانه او شایسته تر از دیگران هستم…

و اگر از این کار مانع شدند و جلوگیری کردند، من تو را به حق قرابت و نزدیکی که خدا برای تو قرار داده و قرابتی که با رسول خدا داری سوگندت می دهم که اجازه ندهی در این راه به خاطر من به اندازه خونی که از حجامت گرفته می شود خون ریخته شود تا آنگاه که رسول خدا(ص)را دیدار کنیم و شکایت خود به نزد او بریم، و آنچه از این مردم پس از وی بر سر ما رفته به او گزارش کنیم…)

این را فرمود و از دنیا رفت، درود خدا بر او باد.

و در روایت مفید(ره)اینگونه است که پس از جریان مسموم شدن خود فرمود:

«فاذا قضیت فغمضنی و غسلنی و کفنی و احملنی علی سریری الی قبر جدی رسول الله(ص)لا جدد به عهدا، ثم ردنی الی قبر جدتی فاطمة بنت اسد رضی الله عنها فادفنی هناک، و ستعلم یا ابن ام ان القوم یظنون انکم تریدون دفنی عند رسول الله(ص)فیجلبون فی ذلک، و یمنعونکم منه، و بالله اقسم علیک ان تهریق فی امری محجمة دم »

(چون من از دنیا رفتم، چشم مرا بپوشان و مرا غسل ده و کفن نما، و بر تابوتم بنه و به سوی قبر جدم رسول خدا(ص)ببر تا دیداری با او تازه کنم، سپس به سوی قبر جده ام فاطمة بنت اسد رضی الله عنها ببر و در آنجا دفنم کن، و زود است بدانی ای برادر که مردم گمان کنند شما می خواهید مرا کنار رسول خدا(ص)به خاک بسپارید، پس در این باره گرد آیند و از شما جلوگیری کنند، تو را به خدا سوگند دهم مبادا درباره من به اندازه شیشه حجامتی خون ریخته شود.) (2)

صفحات: 1· 2