مدرسه علمیه الزهرا(س) واوان

در سده ى اول هجرى صنعت كاغذ در انحصار روميان بود و مسيحيان مصر نيز كه كاغذ مى ساختند به روش روميان و بنا بر مسيحيت نشان «اب و ابن و روح »بر آن مى زدند،«عبد الملك اموى »مرد زيركى بود،كاغذى از اين گونه را ديد و در مارك آن دقيق شد و فرمان داد آن را براى او به عربى ترجمه كنند،و چون معناى آن را دريافت خشمگين شد كه چرا در مصر كه كشورى اسلامى است بايد مصنوعات چنين نشانى داشته باشد،بى درنگ به فرماندار مصر نوشت كه از آن پس بر كاغذها شعار توحيد-شهد الله انه لا اله الا هو-بنويسند و نيز به فرمانداران ساير ايالات اسلامى نيز فرمان داد كاغذهايى را كه نشان مشركانه ى مسيحيت دارد از بين ببرند و از كاغذهاى جديد استفاده كنند.

كاغذهاى جديد با نشان توحيد اسلامى رواج يافت و به شهرهاى روم نيز رسيد و خبر به قيصر بردند و او در نامه يى به «عبد الملك »نوشت:

صنعت كاغذ هماره با نشان رومى مى بود و اگر كار تو درمنع آن درست است پس خلفاى گذشته ى اسلام خطا كار بوده اند و اگر آنان به راه درست رفته اند پس تو در خطا هستى (2) ، من همراه اين نامه براى تو هديه اى لايق فرستادم و دوست دارم كه اجناس نشان دار را به حال سابق واگذارى و پاسخ مثبت تو موجب سپاسگزارى ما خواهد بود.عبد الملك هديه را نپذيرفت و به قاصد قيصر گفت:اين نامه پاسخى ندارد.

قيصر ديگر بار هديه اى دو چندان دفعه ى پيش براى او گسيل داشت و نوشت:

گمان مى كنم چون هديه را ناچيز دانستى نپذيرفتى،اينك دو برابر فرستادم و مايلم هديه را همراه با خواسته ى قبلى من بپذيرى.عبد الملك باز هديه را رد كرد و نامه را نيز بى جواب گذاشت.

قيصر اين بار به عبد الملك نوشت:دو بار هديه ى مرا رد كردى و خواسته مرا بر نياوردى براى سوم بار هديه را دو چندان سابق فرستادم و سوگند به مسيح اگر اجناس نشان دار را به حال پيش برنگردانى فرمان مى دهم تا زر و سيم را با دشنام به پيامبر اسلام سكه بزنند و تو مى دانى كه ضرب سكه ويژه ى ما روميان است،آنگاه چون سكه ها را با دشنام به پيامبرتان ببينى عرق شرم بر پيشانيت مى نشيند،پس همان بهتر كه هديه را بپذيرى و خواسته ى ما را بر آورى تا روابط دوستانه مان چون گذشته پا بر جا بماند.

عبد الملك در پاسخ بيچاره ماند و گفت فكر مى كنم كه ننگين ترين مولودى كه در اسلام زاده شده من باشم كه سبب اين كار شدم كه به رسول خدا (ص) دشنام دهند و با مسلمانان به مشورت پرداخت ولى هيچكس نتوانست چاره اى بينديشد،يكى از حاضران گفت:تو خود راه چاره را مى دانى اما به عمد آن را وا مى گذارى!

عبد الملك گفت:واى بر تو،چاره اى كه من مى دانم كدامست؟

گفت:بايد از«باقر»اهل بيت چاره ى اين مشكل را بجويى.

عبد الملك گفتار او را تصديق كرد و به فرماندار مدينه نوشت «امام باقر» (ع) را با احترام به شام بفرستد،و خود فرستاده ى قيصر را در شام نگهداشت تا امام عليه السلام بشام آمد و داستان را به او عرض كردند،فرمود:

تهديد قيصر در مورد پيامبر (ص) عملى نخواهد شد و خداوند اين كار را بر او ممكن نخواهد ساخت و راه چاره نيز آسان است،هم اكنون صنعتگران را گرد آور تا به ضرب سكه بپردازند و بر يك رو سوره ى توحيد و بر روى ديگر نام پيامبر (ص) را نقش كنند و بدين ترتيب از مسكوكات رومى بى نياز مى شويم.و توضيحاتى نيز در مورد وزن سكه ها فرمود تا وزن هر ده درهم از سه نوع سكه هفت مثقال باشد (3) و نيزفرمود نام شهرى كه در آن سكه مى زنند و تاريخ سال ضرب را هم بر سكه ها درج كنند.

عبد الملك دستور امام را عملى ساخت و به همه ى شهرهاى اسلامى نوشت كه معاملات بايد با سكه هاى جديد انجام شود و هر كس از سابق سكه اى دارد تحويل دهد و سكه ى اسلامى دريافت دارد،آنگاه فرستاده ى قيصر را از آنچه انجام شده بود آگاه ساخت و باز گرداند.

قيصر را از ماجرا خبر دادند و درباريان از او خواستند تا تهديد خود را عملى سازد،قيصر گفت: من خواستم عبد الملك را به خشم آورم و اينك اين كار بيهوده است چون در بلاد اسلام ديگر با پول رومى معامله نمى كنند (4) .

ادامه »

رسانه‌ها و به‌ویژه شبکه‌های اجتماعی، شرایط و دوران عجیب و شگفت‌انگیزی را پدید آورده‌اند. شرایطی که هم می‌تواند بستر رشد فضائل اخلاقی و مقوم ایمان و افزایش آگاهی باشد و هم عامل گسترش ضداخلاق و پلشتی و ولنگاری و هرزگی و بی‌ایمانی!
رسانه‌هایی که فضای مجازی خوانده می‌شوند، گاهی تاثیراتی به‌مراتب جدی‌تر و واقعی‌تر دارند از رسانه‌های غیرمجازی ولی گاهی این دو دست در دست هم می‌گذارند و با هم‌افزایی، امواج سهمگینی را به‌راه می‌اندازند!

ماجرای اخیر در باره قاری ممتاز و بین المللی قرآن کشورمان را می‌توان از مصادیق همین هم‌افزایی ارزیابی کرد.
ماجرایی که براساس تعالیم دین مبین اسلام و به‌منظور حفظ حریم‌های اخلاقی، کسی نباید حتی پس از اثبات از طرق شرعی و قانونی، در باره آن بی محابا سخن بگوید چه برسد در مرحله‌ای که هنوز در حال رسیدگی است!
این ماجرا نشان داد متاسفانه جامعه ما، این تعلیم را نیاموخته و در مواجهه با چنین موضوعاتی آسیب‌پذیر است.

نکته طنز و از دیگر نقاط سیاه این ماجرا این است که رسانه‌ها و کشورهایی که مستظهر به آنها هستند در حالی سینه چاک این موضوع شده‌اند و گلو برای آن پاره می‌کنند که خود از کف پا تا فرق سر در منجلاب فساد اخلاقی فرو رفته‌اند و تلاش می‌کنند با قبح‌زدایی از مفاسدی همچون همجنس بازی، دیگران را هم به ورطه سقوط بکشانند. کسانی که مفاسدی از قبیل آنچه جامعه دینی و قرآنی ما را به آن متهم می‌کنند، نشانه تمدن و توسعه یافتگی می‌دانند و نه تنها گروه‌هایی از مردم آنها بلکه سیاستمداران و نخبگان علمی و اقتصادی آنها یا به چنین هرزگی‌ها و رفتارهای پست، آلوده‌اند و یا جرات مخالفت ندارند!

به‌وضوح قابل فهم است که این حجم سرمایه‌گذاری برای این موضوع، آن‌هم از سوی مجموعه‌هایی این‌چنین، با اهداف چندگانه‌ای صورت گرفته است که قرآن ستیزی، تضعیف پایه‌های ایمانی وجوسازی علیه دستگاه رهبری از اهم آنهاست و به اعتقاد بنده، این حرکت سازمان یافته از مصادیق بارز “تهاجم فرهنگی” است!

از سوی دیگر و از جمله نقاط سفید این ماجرا اینکه، بازتاب گسترده و البته غیراخلاقی این ماجرا و نگرانی‌هایی که بدنبال داشت، نشان داد در جامعه ایران همچنان، اخلاق و ارزش‌های اخلاقی حاکم و غالب است و چنین رویدادی، خدای ناکرده در صورت صحت، اتفاقی شگفت انگیز، نادر و غیر عادی است!

نکته دیگری که در این ماجرا باید مورد توجه قرار گیرد و انتظار می‌رود به‌خصوص دستگاه قضا را بخود بیاورد، هزینه‌های اطاله دادرسی است! موضوعی که باید آن را از معضلات سیستم قضایی کشور دانست و از مسئولان این قوه چاره اندیشی برای حل یا کاهش آن را به‌طور جدی مطالبه کرد.

ادامه »

در دوران حکومت بنی امیه و بنی عباس برجهان اسلام، زندگی به دانشمندان و شخصیتهای شیعه چنان تنگ شد که آنان راه مهاجرت را برگزیدند. بزرگترین این قشر سادات علوی بودند. درمیان این سادات خاندان آل طباطبائی هم بودند که به ایران، آذربایجان واصفهان مهاجرت کردند و درآذربایجان با نام عبدالوهابیه شناخته شدند.همه طایفه های کنونی طباطبائی مقیم ایران و عراق، فرزندان ابراهیم طباطبا ئی از اولاد امام حسن و از یاران امام صادق ، هستند.

شیخ الاسلام و قاضی شهر
شیخ الاسلام امیر عبدالغفار طباطبائی به دعوت سلطان حسن بیگ آق قویونلو (حسن پادشاه) برای تصدی مقام شیخ الاسلامی از اصفهان به تبریز آمد. بعد از وی، پسرش امیر سراج الدین عبدالوهاب که مقیم سمرقند بود، به تبریز برگشت و منصب پدر را به ارث برد و بدین گونه بود که کلمه قاضی در پیش طباطبائی پیدا شد.

خاندان دانش
از خاندان طباطبایی درآذربایجان، مردان دانشمند و عارف زیادی برخاسته اند که آیت الله آقامیرزاعلی آقا قاضی، علامه طباطبائی، آیت الله سیدمحمدحسن الهی طباطبائی و سیدمحمدعلی قاضی طباطبائی از آن جمله اند.

دوران ابتدایی زندگی در تبریز
سیدمحمدعلی قاضی طباطبایی در۶جمادی الاول ۱۳۳۱هـ.ق درشهرتبریز متولد شد (در ۱۲۸۹ هـ.ش) برای کسب علم به مدرسه علوم دینی طالبیه تبریز رفت. چندی بعد، دوران سختگیری رضاشاه به روحانیان آغاز شد. او و پدرش جزو مبارزان بودند. درحالی که ۱۶ساله بود، به همراه پدرش به تهران تبعید شد. اندکی بعد به مشهد تبعید شدند و یکسال درآنجا زندگی کردند.

تحصیل در قم و عراق
در۲۹سالگی وپس از پایان سطوح مقدماتی تحصیل خود، راهی قم شد و یازده سال در آن شهر از کلاس درس مراجعی چون آیت الله محمدحجت کوه کمری، آیت الله سیدصدرالدین صدر، آیت الله محمدرضا گلپایگانی ، آیت الله مرعشی نجفی ، آیت الله بروجردی و آیت الله خمینی بهره مند شد. پس از آن به محضر درس آیت الله کاشف الغطاء، آیت الله محسن حکیم، آیت الله عبدالحسین رشتی ، آیت الله حاج میرزا باقر زنجانی و آیت الله بجنوردی درعراق شتافت.او از روش عملی و سیاسی آیت الله کاشف الغطاء که از اوضاع سیاسی مسلمانان ناراضی بود و بارها حوزه علمیه را ترک کرده و به جمع مبارزان با نیروهای استعمارگر انگلستان رفته بود، الگو گرفت.بعد از ۳سال اقامت درعراق، به تبریز بازگشت. درحالی که ۲۰آیت الله ومرجع بزرگ شیعه جهان اسلام، به او اجازه اجتهاد داده بودند.

حج، عراق و بافت کرمان
وقتی در ۱۳۴۴‎/۶‎/۲۴ به تبریز برگشت، ممنوع الکلام شده بود مدتی بعد از گوشه گیری ، برای زیارت خانه خدا به عربستان واز آنجا به دیدار آیت الله خمینی درعراق رفت. وقتی برگشت تا آذر ۱۳۴۷ حرکتهای سیاسی محسوسی نداشت اما درآن ماه، درمنبر خود ، علیه حکومت و اسرائیل سخنرانی کرد که منجر به تبعید ۶ماهه وی به بافت کرمان شد. او دراین شهر ، کتاب سفرنامه بافت را نوشت که هنوز هم بطور کامل چاپ نشده است. با این حال رابطه اش را با مردم قطع نکرد. درنتیجه چاپ شدن مقاله های او درکشورهای عربی ، ممنوع الملاقات نیز شد.
دوره تبعید دربافت به سر رسید. او عازم تبریز بود که از بستان آباد به زنجان و از آنجا به تهران منتقل شد و بعد از مدتی به تبریز برگشت.

شهادت مصطفی خمینی
وقتی فرزند آیت الله خمینی ، مصطفی خمینی به شهادت رسید ، آیت الله قاضی مراسم عزاداری مفصلی را در مسجد آیت الله بادکوبه ای تبریز برگزار کرد که دانشجویان زیادی از دانشگاه آذرآبادگان درآن شرکت کردند. هنگامی که مقاله رشیدی مطلق در روزنامه اطلاعات چاپ شد که آیت الله خمینی را به شهرت طلبی وبی اعتقادی متهم کرده بود، حوزه و شهرقم تعطیل شد و مردم تظاهرات کردند، درپی آن دانشجویان دانشگاه آذرآبادگان تبریز دست به تظاهرات زدندو با پلیس درگیر شدند.

قیام تبریز
چهلم قربانیان در قم از راه رسید و آیت الله قاضی طباطبایی و آیت الله سیدحسن انگجی عزای عمومی اعلام کردند. مردم از اول وقت ۲۹بهمن ۱۳۵۶ درجلو مسجد میرزایوسف آقا جمع شدند. دانشجویان دانشگاه را تعطیل کردند. کسبه و تجار هم مغازه هایشان را بستند و تبریز تعطیل شد. تعداد اجتماع کنندگان به بیش از ۲۰هزارنفر می رسید.
اقدام و اهانت سرگرد مقصود حق شناس ؛ رئیس کلانتری ۶تبریز به مسجد، جرقه به خرمن خشک زد ومحمد تجلا با پاره آجری به وی حمله کرد. سرگرد او را با کلتش کشت . مردم جسد او را به دست گرفته و از بازار سرپوشیده، خارج شدند و به خیابانها آمدند. اگرچه مردم به گلوله بسته می شدند اما آیت الله قاضی، خود را از صف اول مردم به کنار نمی کشید.
خبر شورش عمومی تبریز به عراق و به آیت الله خمینی رسید. آیت الله خطاب به مردم تبریز نوشت: سلام بر اهالی شجاع و متدین آذربایجان عزیز. درود بر مردان برومند و جوانان غیرتمند تبریز که در مقابل دودمان بسیار خطرناک پهلوی قیام کردند کشتار دسته جمعی تبریز، ملت غیور ایران را چنان تکان داد که درآستانه انفجار است . انفجاری که آیت الله قاضی به آرامش توفانی که برخاسته بود، نمی اندیشید. برای همین ، به بالای منبر مسجد شعبان رفت وگفت: کار دیگر از سخنرانی و پخش اعلامیه ها گذشته. زیرا این گونه تبلیغات ، اثری ندارد. باید قیام کنید. قیام و بس ساواک از گرایش آیت الله قاضی به عملیات مسلحانه، خبر می دهد که اجازه عملیات مسلحانه را صادر می کند. برای تخریب چهره وی ، ساواک نامه ای جعلی به امضای آیت الله خمینی را درمیان بازاریان تهران پخش می کند که درآن آیت الله قاضی را فردی مجهول الهویه می نامند. خبراین اعلامیه درپاریس به گوش رهبر انقلاب می رسد. اعلامیه ای را می نویسد و قاضی را یکی از دوستان قدیمی و از خدمتگزاران اسلام معرفی می کند.
وقتی انقلاب پیروز می شود آیت الله طالقانی اولین نمازجمعه را درتهران برگزار می کند، آیت الله قاضی درمرداد ۱۳۵۸ اولین نماز جمعه تبریز را برپا می کند اما سه گلوله گروه سیاسی ـ مذهبی افراطی فرقان به او اجازه نمی دهد تا به فعالیتهای علمی و سیاسی خود ادامه دهد. او در شبانگاه عیدقربان و به هنگام بازگشت از نماز مغرب و عشاء در ۱۰ آبان ۱۳۵۸ ترور می شود و۴۳ کتاب ، میراث علمی ، از او به جا می ماند.
از وی ۴پسر و یک دختر به یادگار مانده است که یکی از آنها روحانی و یکی کارشناس حقوق سیاسی از دانشگاه هستند .

ادامه »

دانلود کلیپ با صدای حاج محمود کریمی

امام حسین (علیه السلام) می فرماید: «أَعجَز النّاسٍ مَن عَجَزَ عَنِ الدُّعاء.[1] عاجزترین مردم کسی است که نتواند دعا کند».
در یک جمله کوتاه سالار شهیدان (سلام الله علیه) عاجزترین مردم را معرفی کردند. اما لحن قرآن درباره ی کسانی که دعا نمی کنند شدیدتر از بیان ابا عبدالله (علیه السلام) است.

خدای متعال بعد از اینکه بندگان را به دعا کردن امر می کند و می فرماید: «ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَكُمْ [غافر/60] مرا بخوانيد تا (دعای) شما را اجابت كنم». در ادامه کسانی را که از دعا کردن روی می گردانند، تهدید کرده و می فرماید: «إِنَّ الَّذِينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِی سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِينَ. كسانی كه از (دعا و) عبادت من تكبر می ‏ورزند به زودی با ذلت وارد دوزخ می ‏شوند».

در صحیفه سجادیه آمده که امام سجاد (علیه السلام) بعد از تلاوت این آیه فرمودند: «در اين كلام شريفت دعا و خواندن خود را عبادت، و ترك آن را استكبار خواندى، و تاركين را به دخول در جهنم با خوارى تهديد فرمودى».[2]‏ غرض آنکه عبادتی که در آیه شریفه ذکر شد منظور همان دعاست.

در اینجا صرف نظر از شرایط دعا و استجابت آن و موارد خواستن به خود مسئله دعا می پردازیم که فراوان در آیات و روایات بدان سفارش شده است؛ و تاکید بر مطلبی گواه بر اهمیت آن است. تا جایی که خداوند در قرآن می فرماید: «قُلْ مَا يَعْبَأُ بِكُمْ رَبِّي لَوْلَا دُعَاؤُكُمْ [فرقان/77] بگو اگر دعاى شما نباشد پروردگارم هيچ اعتنايى به شما نمى ‏كند».

در دعا آنچه مهم است ارتباط عبد و مولا ست نه صرف درخواست بنده از پروردگار. همانطور که آیت الله مصباح می فرمایند: «نماز و روزه و دعا، مطلوبیت ذاتی دارند و فلسفه دعا تنها بر آوردن حوائج به ویژه خواسته‌ های دنیوی نیست، بلکه دعا و مناجات با خدا،‌ صرف نظر از اجابت یا عدم اجابت، موضوعیت دارد و به اصطلاح طلب مهم تر از مطلوب است».[3]

اگرچه به دستور دادند که از خداوند بخواهید ولی مهم تر از خواستن ارتباط داشتن با خداست. معمولا انسان به کسی که علاقه دارد سعی می کند با او حرف بزند و ارتباط داشته باشد و به هر نحوی که شده نظر او را نسبت به خود جلب کند. و در ارتباط با خدا هم هنر این است که بنده کاری کند که مورد توجه خدا قرار بگیرد نه اینکه با سماجت فقط به دنبال بر آورده شدن حوائج دنیوی خود باشد. چه بسا عده ای حاجتشان بر آورده می شود چون خدای متعال از آنان بیزار است. همانطور که در روایت آمده است که «…بنده‌ای هم هست که دعا می کند و خداوند می فرماید: زود حاجتش را بدهید که آوازش را دوست ندارم».[4]

بنابراین دانستن این نکته ضروری است که ارتباط با خدایی که نور است: «اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ [نور/35] خدا نور آسمانها و زمين است». موجب نورانیت انسان می شود و یکی از بهترین ابزارها برای ارتباط با پروردگار عالم همین دعاست. حال که خدا بر بندگان منت نهاده تا با او ارتباط داشته باشند و خود را سمیع الدعا معرفی کرده چرا انسان باید از گفتگوی با او رویگردان باشد و یا خواسته های خود را در سطح دنیا تنزل دهد؟ حافظ وظیفه تو دعا گفتن است و بس …. در بند آن مباش که نشنید یا شنید.

به تعبیر حضرت آیت الله جوادی: «حقيقت دعا برای آن است كه خدا انسان را به حضور بپذيرد و به او رو كند. و انسان او را زيارت كند. لذا در ميان برجسته ‏ترين تعبيرات مناجات شعبانيه است كه: «و أقْبِلْ إلىّ إذا ناجَيتك» يعنی مناجات من تنها برای آن است كه تو به من رو كنی؛ نه برای آنكه چيزی به من بدهی.
حكمت دعا، همان روح دعاست كه داعی خود را در مشهد و منظر مدعو بداند و او را كه خدای سبحان است، شاهد خويشتن كند، شاهدی كه با اين مشهود، پيوند ديگری برقرار می ‏سازد».[5]

ادامه »