مدرسه علمیه الزهرا(س) واوان

من عاشق سیمای محمدم، او معلم و حامی راستین و نخستین من است. من فرزند کعبه ام و پیرو راه ابراهیم. وقتی در اقتدا به ابراهیم از مشرکان اعلام برائت می کنم و در اقتدا به علی(ع) سوره برائت را در مسجدالاحرام می خوانم، در ماه حرام و «شهر حرام » و در حال احرام، خونم حلال می گردد.

هان، مسلمانان، من مسلمانم. نامم وحدت اسلامی است. من چتر حفاظت خدایم. من عاشق کعبه شمایم. من سرود آزادی شما را زمزمه می کنم. با دشمن شما می جنگم. من با بچه های مسجد نماز می خوانم. در میان دسته های عزاداری سیدالشهدا، سینه می زنم. در جشن میلاد رسول خدا(ص) سرود «هماهنگی و اتحاد» می سرایم. ای مسلمانان، من سالها در زندان سپری کردم، روزها شکنجه شدم و بارها بر صلیب بالا رفتم. زندان من «تحجر» نام داشت و شکنجه گاه من «تبعیض » و صلیب من «التقاط » فریاد از این سه، فریاد از «تحجر»! فریاد از «تبعیض » و امان از «التقاط »!

تحجر روح مرا، شور و نشاط مرا، و تلاش و تکاپوی مرا می گیرد. «تبعیض » دست و پایم را می برد دلم را به درد می آورد و التقاط چوبه دار من است.

من وحدت نام دارم. وحدت اسلامی.

گاه برای فریب مردم به نام من شعار می دهند. برای پوشاندن چهره منافقانه خویش از وحدت دم می زنند. نام مرا می دزدند. نام کوچکم را، «وحدت ». نام خانوادگیم را، «اسلامی ». هر دو را با هم، «وحدت اسلامی ». اینان منادیان وحدت های شعاری، اجباری، شکلی، تشریفاتی و وحدت فرمایشی اند. من از این وحدت های آمریکایی، شیطانی خت بیزارم. اینان می خواهند بر مزار وحدت اسلامی، جشن بگیرند و از بزرگداشت نام محمد(ص) می ترسند. با دشمنان حضرت رسالت همسفره می شوند و جشن میلاد مبارکش را تحریم می کنند.

من وحدت اسلامی نام دارم. خواهان حضور در میان اقشار گوناگون امت مسلمانم. در جمع شیعه و سنی در محفل روحانی و دانشجو، در روابط دولت و ملت در گردهمایی روحانیت، در صبحگاه نیروهای انتظامی و نظامی، در اجتماع قوای مدیره کشور، در روابط مجلس و دولت، همه جا، من هستم و تا در جمع شما حضور دارم، مقتدرید، عزت و عظمت دارید من چتر حفاظت الهی بر سر شمایم. روزی که از سایه سار این چتر عزت بیرون روید، ضعف و زبونی، فقر و گرسنگی، ترس و یاس، جنگ و جدال به سراغ شما خواهد آمد و شکار شیطان خواهید شد.

من همه دست های پاک را برادرانه می فشارم. هر دستی که انگشتر «ایمان » دارد، چه سپید، چه سیاه، چه زرد و چه سرخ، کوتاه و بلند، زبر و زمخت، نرم و با طراوت همه را به گرمی و با محبت ایمانی می بوسم اما چهار دست را دست بیگانگان می دانم و هرگز نخواهم فشرد:

- دستی که بسوی صهیونیست ها دراز شود.

- دستی که صلیب سرمایه داری را بر دوش کشد.

- دستی که چکش بر سر کارگران و داس در گردن دهقانان نهد.

- دستی که به خون یاران مسلمانم آغشته باشد.

و در میان مسلمانان وحدت اسلامی چهار گروه را خطرناک می داند و هرگز نمی تواند بسوی آنان دست دوستی دراز کند.

1- دستی که در برابر دشمنان اسلام به نشانه «تعظیم » ویا «تسلیم » بر سینه قرار گرفته است.

2- دستی که چماق «تکفیر» برافراشته است.

3- دستی که چوب «تحقیر» بلند کرده است.

4- دستی که شکنجه گاه «تبعیض » را بازسازی می کند.

صفحات: 1· 2

سفره دارد جمع می‌گردد، گــدا را عفــو کن
باز هم خوبی کن و ایــن مبتلا را عفــو کن
دیگر از این توبـه‌ها دارم خجالت می کشم
یا رب این شرمنده غــرق خطا را عفــو کن
دست خالی آمـدم، بـا دست خالی می روم
یا ڪریم این روسیاهِ بی نـوا را عفــو ڪن
پیش مــردم آبــروی بنده ات را حفظ ڪن
خوب وبد، دَرهَم بخر، ای‌یار، ما را عفو کن
جان آقــای خراســان، جــان سلطانِ غریب
هم وطن‌های علی، موسی‌الرضا را عفو کن
مـن گنهڪار و تــویی غفار، یا ربِ الحسین
جان اربابم بیــا ایــن بنده هـا را عفــو ڪن

خدیجه پنجی

باور کنم که تمام شد. فصل باران های یکریز رحمت. فصل مهربانی و اجابت دستان تمنا؟ فصل خلسه های عاشقانه تا خدا. فصل اشک های بی دریغ «ندامت». فصل شکوفه های معطر «مغفرت»؛ یعنی تمام شد؟ باور کنم وداع را؛ وداع لحظه های آسمانی ضیافت خداوند را، وداع شب های روشن و ستاره باران نیایش و مناجات را؛ وداع شب های همسایگی بی دغدغه با فرشتگان را، وداع شب های تا صبح تحیّت و سلام را؟

باور کنم کوچ فصل چشم های شب زنده دار را، کوچ فصل چشم های ستاره ریز تا صبح بیدار را، کوچ فصل آیینه کاری دل های سراپا سوخته را، کوچ فصل گریه های عاشقانه شبانه را، باور کنم؟ بدرود افطارهای ساده و ملکوتی را، بدرود سحرهای آفتاب گون بهشتی را، بدرود فرصت های بی بهانه گریستن را، بدرود دقایق آیه های روشن قرآن را، بدرود رمضان را؟

ای شب های از هزار شب بهتر، خداحافظ!

ای فصل آشنایی خاک و افلاک، خداحافظ! ای فرصت های دعا و اجابت، خداحافظ!

ای لحظه های رویش و شکفتن، خداحافظ! چه میزبان خوبی بود و چه میهمانی خوبی!

زیر سایه بان مهربانی خدا، یک دل و یک رنگ شدیم. زیر بارش احسان خدا، سبز شدیم و ریشه زدیم.

از باران بی دریغ رحمت، سیراب شدیم و سبز شدیم. دیوار به دیوار خدا، با لهجه قرآن، حرف زدیم. چقدر خدا به ما نزدیک بود!

سی روز میهمانی باشکوه خدا تمام شد و امروز روز «عید» است؛ روز باختن و بردن، روز پیروزی برنده ها و سر به زیری بازنده ها.

عید رمضان، عید فطرت های پاک شده، عید دعاهای مستجاب شده، جشن شکست ابلیس، پابه پای فرشته ها. همایش روزه داران قبول شده در امتحان و شیرینی خدا به قبولی ها.

امروز دست های روزه داران، برای گرفتن «عیدانه» به آسمان ها بلند است، امروز روز لبخند روزه داران است و روز حسرت جاماندگان قافله صیام. سی روز، با فرشتگان خدا نشست وبرخاست داشتیم؛ سر یک سفره و… میهمان یک میزبان.

امروز، عید است و دل ها منتظر «عیدانه». خدایا، عیدی ما را رستگاری دنیا و آخرت قرار بده!

صفحات: 1· 2

تو ماشین نشستم گفتم ببخشید عزیز ،میشه ضبط و خاموش کنی؟؟؟؟

گفت حاجی بخدا مجازه چیز بدی هم نمیخونه…..

گفتم میدونم …..ولی عزادارم!

گفت :شرمنده و ضبط و خاموش کرد….

گفت تسلیت میگم اقوام نزدیک؟؟؟؟

گفتم بله.

مادرم از دنیا رفته….

گفت واقعا متاسفم.داغ مادر خیلی بده….

منم تو بیست و پنج سالگی مادرم مریض بود و زجر میکشید .بنده ی خدا راحت شد. .

بعد پرسید مادر شما هم مریض بودن؟

گفتم نه.مجروح بود….

پرسید یعنی چی؟؟؟

گفتم یه عده اراذل و اوباش ریختن سرش و تا میخورد کتکش زدن.

گفت جدأ؟شما هیچکاری نکردی؟

گفتم ما نبودیم وگرنه میدونستم چیکار کنیم…..

گفت خدا لعنتشون کنه یعنی اینقد ضربات_شدید بود؟؟؟ گفتم آره.

مادرم سه ماه بستری شد و بعد از دنیا رفت….

گفت حاجی ببخشیدا عجب آدمای بی ناموسی بودن!من خودم هر غلطی میکنم ؛گاهی عرق هم میخورم .

ولی پای ناموس که وسط باشه رگ  غیرتم نمیزاره دست از پا خطا کنم ….

بغضم گرفت …

تو دلم گفتم کاش چندتا جوون عرق خور مثل تو بودن مدینه،نمیذاشتن به ناموس علی جسارت بشه……

سکوتم و که دید گفت ظاهرأ ناراحتت کردم….

گفتم نه خواهش میکنم …واقعا داغ مادر بده!

مخصوصا_اگه_جوون_باشه…

گفت اخی جوون بودن؟

گفتم اره فقط_هجده_ساله بود… پرسید گرفتی ما رو حاجی؟؟؟؟؟شما که خودت بیشتر از هیجده سالته چطور مادرتون….

حرفش و قطع کردم و گفتم مادر شما هست…این هجده ساله

مـــادر همه ی ما شیعه ها، حضرت_زهراست…..

مکث کرد و با تعجب نگام کرد و بعد خیره شد به جاده….

گفت آها ببخشید تازه متوجه شدم….. نمیدونستم اینجور احساس نزدیک بودن بین آدما به حضرت فاطمه هم وجود داره…راستی حاجی یه سی

دی مداحی هم دارم البته برا محرمه ولی خب اگه دوس دارین بذارم…. جواب ندادم..داشبورد و وا کرد و یه سی دی گذاشت تو ضبط .نوای

آشنایی بود.

_یاحسین_غریب_مادر

من بودم و راننده و صدای بلند سید جواد ذاکر و نگاه خیسم به اطراف….

صلی_الله_علیک_یا_فاطمة_الزهراء_سلام_الله_علیها .

اللهم عجل لولیک الفرج

هر سازه و ساختمانی را‌ ستون‌هایی است که عامل ماندگاری آن است. ستون‌ها هر اندازه که از “استحکام” بیشتری برخوردار باشند، عمر بیشتری خواهد داشت. گرچه ستون‌ها، در ظاهر پیدا نیستند و معمولا ناظرین، به جلوه‌های بیرونی و بصری ساختمان نگاه می‌کنند، اما در حوادثی چون زلزله، سیل و … است که اهمیت ستون‌ها مشخص می‌شوند. بی‌شک، سازه‌هایی که دارای “ستون‌های مستحکم” هستند، در برابر این حوادث، مقاومت نشان داده و از ریزش جلوگیری می‌کنند. جامعه هم به‌مثابه هر سازه‌ی دیگری، دارای ستون‌هایی است که عمر جامعه، به آن بستگی دارد. پس برای تشخیص پویایی و مانایی جامعه، باید به آنها مراجعه کرد.

یکم. حکمای قدیم، “آب” و “آتش” را در کنار “باد” و “خاک"، چهار عنصری می‌دانستند که جهان بر مبنای آن ساخته شده است. آب و آتش در تضاد با هم‌اند، اما گویا ماجرای این دو عنصر، در دو حادثه، به هم نزدیک می‌شود و مکمل یکدیگر. بهار سال گذشته، خبری به سرعت منتشر شد: “کشف پیکر مطهر ۱۷۵ شهید غواص دفاع مقدس با دستان بسته". شهدای عملیات کربلای ۴ که عملیاتشان توسط آواکس‌های آمریکایی لو رفت و ارتش بعثی پس از اسارت آنان، دست‌ها و بعضا پاهایشان را بست و در یک گور دسته‌جمعی زنده دفن‌شان کرد. شهدایی که برای دفاع از مردم و انقلاب، این‌چنین خود را در معرض “امتحان” قرار دادند و مردم هم مانند همیشه، حق مطلب را آنگونه که باید ادا کردند و چنان تشییعی کردند که در تاریخ ماندگار شد. وقتی پیکر پاک این «شهیدان مظلوم غوّاص»، بر روی دستان هزاران هزار تن از مردم ایران تشییع شد، رهبر انقلاب در پیامی، زبان به حمد الهی گشودند بابت «ملّتِ خداجوی و خداباور» که در «لحظه‌های نیاز»، «بشارت‌های تردیدناپذیر را بر دل‌های بیدار نازل می‌فرماید و غبارها را می‌زداید.» ملتی که «وفادار»، «آگاه» و «مسئولیت‌پذیر» است.  

مردم گویا بهتر از هر کسی، قدر و اهمیت کاری که این شهیدان غواص انجام داده بودند را می‌دانستند و برای همین، تشییع این شهدا، مراسمی بود آکنده از شور و شعور و شعف و حماسه. آن هم درست در ایامی که دشمن تصور می‌کرد به بهانه مذاکر ه می‌تواند این مردم را از انقلاب و روحیه‌ی انقلابی جدا کند.   این ماجرای آب بود و دریادلانی که به آب زده بودند برای انقلاب و مردم، و اما آتش، سهم آتش، ۱۸ ماه بعد، خودش را در ماجرای ساختمان پلاسکو نشان داد.


 آنجا که آتش‌نشانانی با «شهامت» و «فداکار»، همه‌ی قوانین نوشته‌شده‌ سازمانی را کنار گذاشتند و برای نجات مردم و “مال مردم” به دل آتش ‌زدند. قوانین بین‌المللی درباره‌ی کارکرد آتش‌نشان‌ها می‌گوید که آتش‌نشان‌ها “جان خود را برای نجات افراد یا اموالی که شانس نجات آنها وجود ندارد، به خطر نیندازند. “  با این حال، آتش‌نشانانی که مأمور خاموش کردن آتش ساختمان پلاسکو و نجات جان و اموال ساکنان آن بودند، کاری فراتر از وظیفه‌ی قانونی و حتی منطقی خود نشان دادند.   بلافاصله بعد از این حادثه، رهبر انقلاب، بار دیگر، دست به قلم بردند و پیامی نوشتند حماسی، که این حادثه، گرچه «مایه‌ی اندوه و تأسف و نگرانی» است، اما «شهامت و فداکاری آتش‌‌نشانانی که در عملیات نجات مردم، خود دچار حادثه‌‌ی خطیر شده و در حال فداکاری متعهدانه به امتحانی دشوار گرفتار آمده‌اند، دل را از تحسین و تمجید و نیز از نگرانی و اندوه، آکنده می‌سازد.»

دوم. باری، آب و آتش گرچه در تضاد با هم‌اند، اما اینجا، در عصر انقلاب اسلامی، مکمل هم شدند برای تداوم انقلاب. آنها که دل به آب و آتش زدند برای مردم، از شهدای غواص تا آتش‌نشانان پلاسکو، به تعبیر رهبر انقلاب، دچار «امتحانی دشوار» بودند که هسته مرکزی آن «شهامت»، «ایثار» و «فداکاری» بود: «همه‌ی امتحان‌هائی که ما می‌شویم، در واقع نقطه‌ی اصلی‌اش همین است؛ پای یک ایثار و یک گذشت به میان می‌آید… یک محنتی را، یک شدتی را جلوی پای یک انسانی یا یک ملتی می‌گذارند؛ عبور از این محنت، امتحان است. اگر توانست عبور کند، به آن منزل مقصود می‌رسد…»(۱۳۸۹/۰۸/۲۶)

برای همین، مردان آب و آتش را می‌توان انسان‌های تراز انقلاب اسلامی نامید. اتفاقا مردم، بیش از هر کسی، با این انسان‌هاست که احساس قرابت می‌کنند و برای همین هم قدر آنان را بیش از هر کس دیگری می‌دانند. شهدای غواص و آتش‌نشانان پلاسکو، حکم همان ستون‌ها و «ارکان نگهدارنده‌ی جامعه» را دارند. برای شناخت جامعه‌ی ایران، باید به این ستون‌ها و ارکان توجه کرد نه صرفا مشکلات ظاهری روبنایی و بصری. سرّ بقای این نظام، وابسته به چنین انسان‌ها و روحیه‌هایی است. «فلان گوشه یک ضعف هست، فلان آدم سست‌همّت و ‌اراده‌ای هم هست که دچار اعتیاد می‌شود… در هر جامعه‌ای هست؛ مهم این است که یک جامعه از آن ارکان نگهدارنده‌ای برخوردار باشد که بتواند آن را پیش ببرد و در مقابل حوادث حفظ کند و مثل صخره‌ای آن را نگه دارد؛ این ستون‌های صخره‌وار همین شهدای ما هستند… همین ایثارگران هستند؛ برای همین هم هست که جمهوری اسلامی در چالش‌های گوناگون، غالباً بر این چالش‌ها غلبه کرده.»(۱۳۹۵/۰۴/۰۵)

صفحات: 1· 2