واقعیت این است که پیامبر خدا علی را مامور به ادای امانتها کرد پس از این که او خوابیدن در بستر پیامبر را بدون تردید و بی توجه به آنچه در لیلة المبیت برایش اتفاق خواهد افتاد، پذیرفت در حقیقت برای او یکسان بود که زنده بماند یا کشته شود تا وقتی که هدف یعنی همان نگهبانی پیامبر برقرار باشد علی همان مردی است که بیش از آنچه طالب حیات باشد خواستار شهادت بود. و شهادت در راه خدا را غنیمت و رستگاریی می دید که بالاتر از آن رستگاری نیست و آن را هنگامی درمی یابیم که مطلبی را که در نهج البلاغه نوشته شده ست بخوانیم آن جا که از پیامبر (ص) راجع به قول خدای تعالی: «آیا مردم پنداشته اند که به صرف این که بگویند ایمان آورده ایم رها خواهند شد و مورد آزمایش قرار نخواهند گرفت؟» پرسید، ضمن گفتارش کلمات زیرا را یادآور شده است:
[111]
«گفتم: ای رسول خدا آیا در روز جنگ احد، هنگامی که گروهی از مسلمانان به درجه شهادت رسیدند، اما من از شهادت محروم شدم و کشته نشدنم بر من گران بود به من نفرمودی: بشارت باد تو را که بعد از این کشته خواهی شد؟به من فرمود: آنچه گفتی راست است، هنگام شهادت، چگونه صبر خواهی کرد؟ گفتم ای پیامبر خدا این مورد از موارد صبر نیست بلکه جای مژده و سپاسگزاری است» (3).
البته خداوند به پیامبر خبر داده بود که بزودی به سوی مکه باز می گردد. به دلیل نزول این آیه: «البته خدایی که قرآن را بر تو وحی کرد تو را به وعده گاهت بر می گرداند…» نزول آیه در حالی بود که پیامبر در مسیر مهاجرت خود به مدینه حرکت می کرد.
این وحی، وعده ای بود از جانب خدا به پیامبرش که در آینده نزدیک با پیروزی به مکه باز می گردد، وعده ای برای او بود بر این که وی پیش از بازگشت به مکه از دنیا نخواهد رفت و لیکن این وعده الهی از عظمت کوشش پیامبر و جهاد او در راه رسالت چیزی نمی کاهد، زیرا گر چه او این وعده را از جانب پروردگارش دریافت نکرده بود، در راه انجام رسالت خویش حرکت می کرد بدون این که به آنچه در این راه به او خواهد رسید، اهمیت بدهد جریان در مورد علی نیز بر این منوال بود، آگاهی علی به زنده ماندنش تا وقتی که امانتها را برساند از عظمت فداکاریش نمی کاهد چه او آماده برای انجام مساله مهم فداکاری بود اگر چه بشارت پیروزی داده نمی شد و یا مژده شهادت دریافت می کرد.
منبع: پایگاه اطلاع رسانی حوزه
3 - نهج البلاغة، ج 2 ص 5.
آخرین نظرات