مدرسه علمیه الزهرا(س) واوان

از عوامل بسیار مهم سلامت روح و روان و آرامش جسم و جان ،شادی و نشاط است.اثر بخشی شادی و نشاط در بارور نمودن فصول زندگی و دامنه عمر انسان،باعث شده است این مقوله ارزشمند،مورد توجه دین حیات بخش اسلام واقع گردد و دین،فراوان درباره آن توصیه هایی اولیای دین کنند و احادیث بسیاری نشانه و همچنین لازمه دین داری را شادابی و خوش رویی بدانند.امام علی علیه السلام می فرماید(( اٌقاتٌ السَروَر خَلسهٌ؛اوقات شادی ،اوقات بهره و غنیمت است.))(غررالحکم،ص319).

نیز فرمودند:(هر که شادی اش اندک باشد آسایش او در مرگ است.)(بحارالانوار ،ج78،ص12)نکته ای که باید به آن توجه داشت،این است که غم و شادی هر دو با زندگی انسان توام گردیده و لازمه زندگی بشر،وجود غم و اندوه در کنار شادی و شادابی است؛اما هیچ انسانی،مامور ایجاد غم برای خود یا دیگری نیست.دین هم از ما شادی آفرینی خواسته و غم زدایی و راهیی برای ایجاد غم در دیگران نگشوده است لذا باید تلاش همه مومنین این باشد تا دل هایی را شاد و غم ها را بزدایند.

عوامل گوناگونی در ایجاد شادی و انبساط روح موثرند؛

مانند:اعتقاد به معنا دار بودن حیات و اینکه حتی در نج و سختی های زندگی هم دلیل و حکمتی وجود دارد؛انجام فرائض و مناسک دینی و شرکت در فعالیت های مذهبی،انجام تفریحات سالم،مسافرت و سیر و سیاحت،داشتن دوستان نیک و با صفا و برقراری جلسات اَنس و گفت و گوهای دوستانه،شوخی و بذله گویی،کار و فعالیت،پاکیزگی و نظافت،مثبت اندیشی و تفسیر مثبت وقایع زندگی و پرهیز از بدبینی و بد گمانی به زندگی و اطرافیان ،برخورداری از روحیه امید و خوش بینی به حال و آینده ،یادآوری و مرور خاطره ها و رویداد های خوش زندگی،خیرخواهی و داشتن افکار و احساسات خیر خواهانه،تقویت روحیه گذشت و بخشش در تعامل با دیگران و فرونشاندن حس انتقام جویی.