مدرسه علمیه الزهرا(س) واوان

 مقدمه

پیامبرگرامی اسلام(صلی الله علیه و آله) می‏فرماید: «هرگاه برای خانوادۀ خود تحفه ‏ای (هدیه ‏ای) خریدید؛ وَ لْيَبْدَأْ بِالْإِنَاثِ قَبْلَ الذُّكُورِ فَإِنَّ مَنْ فَرَّحَ ابْنَةً فَكَأَنَّمَا أَعْتَقَ رَقَبَةً مِنْ وُلْدِ إِسْمَاعِيلَ؛[1] اوّل به دخترها بدهید و سپس به پسرها! و آن کس که دختر خود را مسرور کند، اجر آزاد کردن بنده‌ای از فرزندان اسماعیل را دارد.»

آری! بسیار تأکید شده است که به دختران توجه کنید و همین نکته، موجب شده بود که امام حسین(علیه السلام) دختر خردسال خود را مورد تکریم قرار دهد و به او علاقۀ وافری نشان دهد.

متن مرثیه

«السَّلَامُ عَلَيْكُمْ يَا أَوْلِيَاءَ اللَّهِ وَ أَحِبَّاءَهُ السَّلَامُ عَلَيْكُمْ يَا أَصْفِيَاءَ اللَّهِ وَ أَوِدَّاءَهُ»

هنگامی که اسرای کربلا را در گوشۀ خرابه ‏ای جای دادند، نیمه‏ های شب دختر امام حسین(علیه السلام) از خواب بیدار شد. صدا می‏زد: «أَینَ اَبِی؟؛ پدرم کجاست؟» الان او را دیدم. اهل خرابه دورش را گرفتند؛ اما هر قدر نوازش کردند، آرام نگرفت. آخر دختر عزیز پدر است. اگر نازی کند، خریدارش پدر است؛ اما او که بابا ندارد. صدای شیون از همه جا بلند شد. گویا مصیبتها تازه شد؛ همه بر سر و صورت می‏زدند. طبقی را آوردند و جلوی رقیه(علیها السلام) گذاشتند. دستمالی روی آن قرار داشت. با دستهای کوچک دستمال را کنار زد؛ ناگاه چشمش به سر بریدۀ بابا افتاد! ناله‏ای زد؛ اما سر را بلند کرد و به دامن گرفت. مانند زهرای مرضیه(علیها السلام) برای حسین(علیه السلام) مادری کرد؛ نگفت مرا زدند! نگفت: بدنم کبود است! نه؛ بلکه مانند مادری که در دیدار عزیزش همۀ دردهای خود را فراموش می‏کند، صدا زد: «یا أبَتاهُ! مَنِ الَّذی خَضَبكَ بِدِمائكَ؟ یا أبَتاهُ! مَنِ الَّذی قَطع وَ رِیدَیكَ؟ یا أبتاهُ! مَنِ الَّذی أَیتَمَنِی عَلَی صِغَر سِنّی؛[2] بابا! چه کسی محاسنت را با خونت خضاب (رنگین) کرده؟ بابا! چه کسی سرت را از بدن جدا کرده؟ بابا! چه کسی مرا در کودکی یتیم کرده؟» سر را به سینه چسباند و گریه کرد. ناگاه دیدند رقیه بر زمین افتاد. هرچه او را صدا زدند، جوابی نیامد.

صفحات: 1· 2