مدرسه علمیه الزهرا(س) واوان

عدم تدبیر و یا بی مبالاتی مبلغ دین، می تواند احترام جایگاه و منزلت تبلیغ دین را در هم بشکند; از آثار مثبت تبلیغ بکاهد و مسند تبلیغ دین را خوار و خفیف سازد. افزون آن که در مواردی، معضلی بر معضلات جامعه ی مخاطب بیفزاید، آنان را در گیر و دار مشکلات خود ساخته ی بی تدبیری مبلغ بیفکند و بر مسایل مخاطبان، مساله و یا مساله هایی اضافه کند:

این طلبه ی شما که به آن جا می رود، مظهر «قم » است … اولا، بایستی حرف درست بزند. این، باید تعقیب بشود و روی آن، خیلی تکیه گردد. ثانیا، بایستی اخلاق خوب داشته باشد. ثالثا، بایستی علاوه بر اخلاق خوب، عقل و تدبیر داشته باشد. اگر کسی رفت و عالم و متدین هم بود، اما عاقل نبود و در آن جا، واقعا سفاهت به خرج داد، مشکلات زیادی به وجود می آورد.

ما الان می بینیم که در همه ی بخشها و قشرها و طبقات گوناگون جامعه، انصافا نقش عقل چه قدر مهم است. ملاحظه کردید که در این بخش مساله ی گزینشها، امام اشاره کردند که گزینندگان، باید دارای این خصوصیات باشند، یکی هم عقل. با این که عقل، جزو شرایط عامه است و هر تکلیفی، بدون عقل امکان ندارد; ولی این را قید می کنند که گزینندگان باید عقل یعنی تدبیر و پختگی داشته باشند. بنابراین، باید طلبه ی عاقل را فرستاد.

عقل و تدبیر اجتماعی، ترکیبی از عنایات خدادادی و تلاش اکتسابی است. بخش اخیر، با درس آموزی، درک موقعیتها، انتقال شرایط ویژه ی جامعه و محیط و … به دست می آید. طلبه می تواند در پرتو دریافت این نکات از طریق درس و یا مطالعه و … با شرایط جامعه ی مخاطب، با دید روشنتری برخورد کد و از اشتباهات و خطاهای ناخواسته، دوری گزیند:

طلبه ها گاهی اوقات زمینه ی ذهنی و عقلانیشان، خیلی خوب است، اما عدم شناختی که از جامعه و توقعات مردم و از مبلغ خودشان و مردم دارند، آنها را دچار کارهای - مثلا - خلاف قاعده خلاف رویه می کند. لذا برای این گونه مسایل، یک درس و یک کلاس گذاشته بشود و نشان داده بشود که مردم، از طلبه چه توقعی دارند. طلبه باید مبلغ و قدر خودش را بداند و بشناسد; نه بیشتر و نه کمتر از آن.

7) جدیت و پشتکار:

تبلیغ دین، استقامت و استواری را طلب می کند. مبلغ دین، از مشکلات نمی هراسد; با ناملایمات، از کوره به در نمی رود; خود را در برابر سختیها تسلیم نمی کند; با قوت و قدرت، مسیر الهی را می پیماید و اجر خداوندی را در این پایداری تمنا می کند.

مبلغ دین، شهرت طلبی نمی کند، ادای تکلیف را وظیفه ی خویش می شمارد; هر جا که خود را مفید احساس کند، اطراق می کند و به تبلیغ دین می پردازد. او از ماندن، درمانده نمی شود; دلگیر و دلزده از مخاطب خود نمی گردد; با احساس تکلیف و مفیدیت، شغل و گروه و پایه نمی شناسد; محیط کوچک و بزرگ برای او فرقی نمی کند و نام و عنوان، برایش دلفریب نمی نماید. او در ادای وظیفه، شادمانی می یابد و اجر و برکت کار خود را، در این انگیزه و نیت کسب می کند:

ما که در فلان گوشه ی سازمان مسغول کار هستیم، دایم باید آن شغل را جدی بگیریم و به آن برسیم; آن را همان کار مهمی بدانیم که به ما محول شده و خودمان را در آن شغل، بسازیم. نباید فکر کنیم که حالا دیگر مثلا چند سال است که در فلان شهر، مشغول این کار هستیم، چه فرقی می کند. در جبهه، به یکی می گویند سر برانکارد را بگیر و مجروحان را ببر. به یکی می گویند آر. پی.جی بزن. به یکی می گویند برو نگاه کن هر وقت دیدی کسی می آید، ما را خبر کن. بنابراین، هر کسی کاری می کند چنانچه هر کدام این کار را نکردند، جبهه شکست خواهد خورد. نمی شود ما بگوییم، این هم کاری است که به دست ما داده اند؟ برو مجروحان را بردار، حمل کن! در حقیقت، اهمیت حمل مجروح، در جای که قرار گرفته اید، همان جا را مرکز دنیا بدانید و آگاه باشید که همه ی کارها، به شما متوجه است.

مبلغ دین، کار خود را دست کم نمی گیرد; چه در محیط کوچک و چه در محیط بزرگ، به اهداف حقیر و خرد، بسنده نمی کند، با آرمانگرایی و دورنگری، کار خود را نظم و نسق می دهد، تلاش می دارد که به بهترین شکل ممکن، بیشترین تاثیر را در مخاطبان بگذارد و شعاع وجودی خود را گسترده تر و گسترده تر سازد.

مبلغ دین، برای تبلیغ ارزش قایل می شود، مایه می گذارد; از جان و عمر خویش، برای این هدف والا صرف می کند; آن را در طبق اخلاص قرار می دهد; سرسری با تبلیغ برخورد نمی کند; کار اداری و تکلیف اجباریش نمی شمرد; عاشقانه به آن دل می بندد و با تمام وجود، در راه ایفای مسؤولیت، شور و التهاب نشان می دهد:

در پی محتوای عالی باشید. به کم و متوسط، قانع نباشید. اگر شما اهل فکر و تراوش فکری و سازندگی و خلاقیت در مفاهیم هستید، فبها و نعم; و اگر نیستید، از آن فردی که هست، بگیرید و کتابی که دارد، بخوانید و آن را حفظ کنید.

دوم، انتخاب و استفاده از ابزارهایی مناسب، با ذوق و سلیقه، ابتکار و خلاقیت، فهم موقع و بیان طبق مقتضای حال است.

سوم، همت و ایمان و اراده یی که پشت سر اینها باشد، یعنی خسته نشدن.

صفحات: 1· 2· 3