ژنرال هایزر در مورد نقش رهبری امام خمینی و روحانیت اعترافی دارد که گویای بسیاری از واقعیتهاست ـ هرچند که او نیز همچون دیگر غربیها و غرب باوران از تأثیر عامل اصلی یعنی امدادها و ارادۀ الهی غافل مانده است ـ او می نویسد:
«در پاسخ به این پرسش که آیا انقلاب ممکن بود رهبران دیگری جز امام خمینی و روحانیون داشته باشد، باید گفت خیر؛ زیرا روحانیون برتری اجتماعی و فرهنگی داشتند و نیز از منابعی جهت بسیج سیاسی برخوردار بودند که گروههای دیگرفاقد آنها بودند.
ولی رژیم این حقیقت را درک نکرد و خود را با گروههای چریکی و روشنفکران نامؤثر مشغول ساخت و وقتی سرانجام دریافت که روحانیون منبع اصلی مخالفت، دست به اقداماتی زد که به جای آنکه روحانیون را از صحنه خارج کند باعث روی آوری بیشتر مردم به آنان شد ـ به ویژه به شخص امام خمینی که از این لحظه به بعد به چشم میلیونها ایرانی که به خیابانها ریخته بودند تا جانشان را فدای آرمان انقلاب کنند، دیگر یک انقلابی در میان انقلابیون دیگر نبود بلکه خود مظهر کامل انقلاب بود، قدّیسی بود که کلامی پیامبرگونه و مأموریتی آسمانی داشت و به همین دلیل هیچ کس دیگری نمی توانست با او برابری کند یا جای او را بگیرد[10]
امام خمینی پیش از ترک دهکدۀ نوفل لوشاتو طی پیامی از مهمان نوازی مردم و دولت فرانسه بویژه اهالی نوفل لوشاتو تشکر کردند[11]. هواپیمایی ویژه پرواز امام، در مورخۀ پنجشنبه 12 بهمن 57، ساعت 30/3 بامداد ـ به وقت تهران ـ فرودگاه «شارل دو گل» پاریس را به مقصد تهران ترک کرد. هواپیما 200 سرنشین داشت که اغلب آنها خبرنگاران خبرگزاریها و رسانه های گروهی جهان بودند. هواپیمایی ارفرانس اعلام کرده بود که چون ممکن است اجازۀ فرود داده نشود، برای بازگشت به فرانسه بنزین ذخیره دارد.
تلاشها برای لغو و یا تأخیر سفر امام بی نتیجه مانده بود و تصمیم امام به بازگشت تغییرناپذیر می نمود. دولت بختیار اعلام کرده بود مراسم ورود امام از تلویزیون پخش می شود. در خاطرات ژنرال هایزر ـ که در این روزها در محل ستاد مشترک ارتش نقش فرماندهی و هماهنگی آخرین طرحهای امریکا را در جلوگیری از سقوط نظام سلطنتی برعهده داشت ـ نکات قابل توجهی وجود دارد که دلایل واقعی تصمیم دولت را آشکار می سازد. او می نویسد:
«خوشوقتی در این بود که پوشش رادیو تلویزیونی باعث کاهش جمعیت در خیابان شده بود. امیدوار بودیم که خیلی ها مراسم را در خانه از تلویزیون تماشا کنند…
روزنامه نوشته بود که گزارش ورود آیت اللّه به طور زنده از رادیو تلویزیون پخش خواهد شد. این تصمیم روزها بود که مورد بحث قرار داشت… خوشحال بودم که مراسم پخش خواهد شد، زیرا: می شد مراسم را از تلویزیون بهتر زیر نظر داشت و اگر برای هلی کوپترهای ما اتفاقی می افتاد، مانع می شد که از ماجرا بی اطلاع باشیم.[12]
گفتنی است که علیرغم این تصمیم، چند لحظه پس از ورود امام، ناگهان پخش مراسم از تلویزیون قطع شد و به جای آن تصویر شاه همراه با نواختن سرود شاهنشاهی به نمایش گذارده شد. این عمل موجی از خشم و خروش مردم در شهرستانهای مختلف را به دنبال داشت[13].
در روز 11 بهمن که خبر بازگشت قریب الوقوع امام انتشار یافت هزاران تن از مردم تهران خیابان آزادی (آیزنهاور) مسیر عبور ایشان را از نرده ها و لاستیکهای سوخته و موانعی که در تظاهرات بر پا می شد، پاک کردند و به دنبال آن شستشوی خیابانها آغاز شد. از نخستین ساعات صبح 12 بهمن گروههای انتظامات وابسته به کمیتۀ استقبال، در مسیر عبور امام به حرکت در آمدند و از طریق بلندگوهایی که روی اتومبیلهای انتظامات نصب شده بود، از مردم خواستند به هنگام ورود رهبر انقلاب نهایت همکاری را بکنند.
مسیر عبور: فرودگاه، میدان آزادی، خیابان انقلاب، دانشگاه تهران و بهشت زهرا اعلام شده بود که 33 کیلومتر طول داشت. علاوه بر میلیونها زن و مردی که در سرتاسر خیابان انقلاب و خیابانهای مجاور و میدان آزادی و اطراف فرودگاه اجتماع کرده بودند بیش از یک میلیون تن از مردم، با اطلاع از ورود امام به بهشت زهرا از ساعتها پیش در آنجا مستقر شده بودند.
در پایان به یاد آن ایام پر خاطره سرود استقبال از امام را که در فرودگاه مهرآباد و نیز پس از آن در همه جا خوانده می شد و مورد توجه مردم قرار می گرفت درج می شود:
خمینی ای امام(4)ای مجاهد، ای مظهر شرفای گذشته زجان، در ره هدفچون نجات انسان شعار توستمرگ در راه حق افتخار توستاین تویی، این تویی، پاسدار حقخصم اهریمنان، دوستدار حقبود شعار تو: به راه حق قیامز ما تو را درود، ز ما تو را سلامخمینی ای امام(4)
آخرین نظرات